“Adem oğlu ömrünün son gününü başa vurub, axiretin ilk gününe qedem qoyanda (yeni ölende) mal-dövleti, övladları ve etdiyi xeyir emeller onun gözünün qabağında canlanar.

İnsan öz servetine müraciet edib deyer: “Allaha and olsun, men seni herislikle sevirdim ve seni itirmeye razı deyildim. İndi menden ötrü ne ede bilersen?” Mal-dövlet ona cavab verer: “Menden özüne yalnız kefen düzelde bilersen”.

İnsan üzünü övladlarına tutub deyer: “Allaha and olsun, men sizi sevir ve hemişe sizin nazınızı çekirdim. İndi mene nece yardım ede bilersiniz?” Övladları cavab vererler: “Sene kömeyimiz bu ola biler ki, seni defn edek”.

Bu defe insan üzünü öz xeyir emeline tutub deyer: “Allaha and olsun, men sene qarşı laqeyd idim, sen menim üçün çox ağır ve çetin görünürdün. İndi mene bir kömeyin deyecekmi?” Xeyir emel insana bele cavab verer: “Men hem qebrde, hem de qiyametde senin yanında olaram, ta ki birlikde Rebbinin hüzuruna teqdim olunarıq”.

Hezret Eli (e)

(Biharül-envar, 6-cı cild, seh. 224-225).



Keçmiş zamanlarda bir padşah var idi. Padşahın üç heyat yoldaşı vardı. Padşah üçüncü arvadını daha çox sevirdi. Onun bir dediyini iki etmez, her isteyini yerine yetirerdi. En gözel hediyyeleri ona alar, vaxtının çox hissesini ona serf eder, üzerinde eserdi. Bir gün onu terk edeceyinden qorxduğu üçün hemişe onu qısqanar, nezaretde saxlayardı.

Padşahın ikinci heyat yoldaşı çox qayğıkeş idi. Ne zaman erinin derdi olsa, onun yanına geler, kederini unutdurmaq üçün elinden geleni ederdi. Hökmdar xestelenende ikinci heyat yoldaşı onu gözünden kenara qoymazdı, qulluğunu eder, qayğısını çekerdi.

Hökmdarın birinci heyat yoldaşı onu o biri qadınlardan daha çox sevirdi. Hökmdar bu qadına qalan iki heyat yoldaşından daha az diqqet yetirerdi. Amma qadın bundan incimez, narahat olmazdı. O, hökmdarı temennasız, evezsiz bir mehebbetle sevirdi.

Bir gün padşah ağır xestelendi. Hekimler müayine edib dediler ki, xestelik ölümcüldür ve hökmdar çox yaşamayacaq. Yatağa düşmüş

[1] 2 3 >>