qarşılıqlı sevgi ve şefqetdir. Eger aile quranlar bir-birini heqiqi mehebbetle sevmeseler, yalnız bir-birine yazıqları gelse, bu yerkökü kimi bir müddetden sonra deyişib, evvelki veziyyetlerini itirecekler. Evlenmezden evvel malik olduqları gözellik, heyat eşqi onları terk edecek. Axırda bu iki yerkökü kimi ezik, parçalanmış ve kövrek olacaqlar. Çünki evlilik boyunca bir-birini içeriden yeyib-dağıtmışlar.

Eger aralarında yalnız sevgi olsa, şefqet ve merhemet olmasa, bu iki yumurta kimi kenardan baxdıqda deyişiklik göze deymeyecek. Başqalarının yanında özlerini xoşbext gösterecekler, içerileri ise deyişecek, qatılaşacaq. Şefqetsiz bir heyat onların qelbini daşlaşdıracaq.

Amma eger hem sevgi, hem de şefqete malik olsalar, bu iki qehve denesi kimi deyişmez qalacaqlar. Qehve denelerini ne qeder qaynatsan da, hallarına tesir etmez, yene qaynadılmağa yararlıdırlar. Sevgi ve şefqetli bir ailenin üzvleri de bir-biri ile yaşamaqdan üzülmezler, deyişmezler, bundan zövq duyarlar”.

Oğul bu sade ders üçün atasına teşekkür edir. Ata ise: “Hele sözüm bitmedi” deye, qehve denelerini qaynatdığı qazançanın içindeki suyu fincana süzerek, fincanı oğluna uzadır. Oğul fincandakı qehveni içerken ata dersin son feslini ona öyredir: “Ne yerkökünün, ne de yumurtanın suyu istifadeye yararlı olmadı. Amma qehve deneleri qaynayandan sonra neinki deyişmediler, hetta birlikde olduqları mühiti de dadlı ve gözel etdiler. Bu fincandakı qehve her kes üçün xoşagelen ve dadlıdır. Sevgi ve şefqetle dolu iki neferin aile ocağı da beledir. Kim onların aile heyatına nezer salsa, faydalı ve ibretli nümuneler götürer, bu nümunelere emel ederek özü de heyatdan zövq alar”.

<< 1 [2]