Atalar sözüdür: “Qılınc yarası sağalar, amma dil yarası sağalmaz”. Hem İslam Peyğemberinden (s), hem de Hezret Eliden (e) revayet edilen hedisde buyurulur: “Dil yarası qılınc yarasından daha ağırdır”.

Heqiqeten, dil insanı hem en şerefli hünerlere aparmağa, hem de en alçaq cinayetlere sürüklemeye qadirdir. Düz deyibler ki, “söz var dağa qaldırar, söz de var dağdan endirer”. Dille Quran oxunar, xeyir-dua ediler, zikr deyiler, elm öyrediler. Bunun sayesinde könüller nurlanar, evler abad olar, savab qazanılar. Amma eyni zamanda dille qeybet ediler, söyüş söyüler, yalan danışılar, iftira atılar. Bununla qelbler qırılar, evler dağılar, qanlar töküler, insanlar cehennem alovuna yem olar. İmam Eli (e) dilin bu kimi fesadlarını nezerde tutaraq, müselmanlara nesihet verirdi: “Ne çoxdur ele kelmeler ki, nemetin qarşısını kesib. Pulunuzu kisenin içinde saxladığınız kimi, dilinizi de ağzınızın içinde kilidleyin”.

Bezen Şeytanın elinde dilimizin zeherli ilana döndüyünün ferqine varmırıq, “bir sözle ne olacaq ki” düşüncesi ile etrafımızdakı adamları incidirik. Derk etmirik ki, ehtiyatsız bir sözle, yanlış bir ifade ile hem Kebeni dağıtmaq qeder böyük günah edib qelb sındırır, hem insanların gözünde damla-damla qazandığımız etibarı itirir, hem de etrafımızdakı mesum melekleri utandırıb özümüzden qovuruq. Sındırdığımız qelbi yeniden ele almaq çetin olsa da, mümkündür. Amma o qelbde açdığımız yaranı tam sağaltmaq baş tutası iş deyil. İnsan zalım ve cahil mexluqdur, yaxşını tez unudur, pisi yaddaşından silmir. Bir defe qırdığımız qelb aynası xırda bir titreyişle yeniden çilik-çilik ola biler, çünki onun üzerindeki çatları tam yamamaq olmur.

Deyirler ki, bir cavan oğlan etrafdakılarla kobud davranır, tez-tez söyüş söyürdü. Atası oğlunun bu xasiyyetini tergizdirmek üçün onu yanına çağırır. Oğluna iri bir lövhe ve bir qutu mismar verib deyir: “Oğlum, ne zaman dilinden günah çıxdısa, bu lövheye bir mismar vur. Her günün sonunda mismarları say. Çalış ki, her gün dünenkine

[1] 2 >>