Namazda dükanın hesabını eden tecir

Bir gün mescidde camaatla işa namazı qılınırmış. İmam-camaat namazın sonuna yaxın secdeden qalxanda rüketlerin sayında şekke düşür.

Ne qeder fikirleşirse, bir qerara gele bilmir ki, namazın üçüncü rüketindedir ya dördüncü rüketinde. (Adeten, imama iqtida edenlerden biri onun şekke düşdüyünü hiss edende işare verir. Meselen, eger növbeti rükete keçmek lazımdırsa, “Allahü ekber” ve ya “Bihovlillahi ve qüvvetihi equmu ve equd” deyir. Yox, eger teşehhüd ve salam deyib namazı bıtırmek lazımdırsa, teşehhüdün başlanğıcında deyilmesi müsteheb olan “Elhemdü lillah” kelmesini söyleyir. İmam-camaat bu sözleri eşidende başa düşür ki, neçenci rüketdedir ve ne etmek lazımdır).

İmamın arxasında durub namaz qılanlardan heç biri ona işare vermir. O da elacsız qalıb namazı bitirir, sonra arxaya dönüb soruşur: “Siz fikir vermediniz, namazın rüketlerinin sayı düz oldu ya olmadı? Üç rüket qıldıq ya dörd rüket?”

İqtida edenlerden heç biri dillenmir. Çünki hamının fikri namazda yox, başqa yerde idi. Bu zaman ilk cergede duran tacirlerden biri deyir: “Bu gün namazı lazım olduğundan az qıldıq, dörd rüket qılmadıq”. İmam-camaat soruşur: “Sen haradan bilirsen ki, az qılmışıq?” Tacir cavab verir: “Her gün işa namazını qlılb qurtarana kimi beynimde dükanın o günlük haqq-hesabını etmeye macal tapıram. Amma bu gün hesabım yarımçıq qaldı, axıra çatmamış namaz bitdi. Ona göre deqiq bilirem ki, bu gün namazı hemişekinden tez bitirmişik”.

Behlul Danende esil namaz qılanları nece tanıdı?

Ramazan günlerinin birinde Harun er-Reşid Behlul Danendeni çağırıb deyir: “Men Ramazan günlerinde her axşam iftar süfreleri teşkil edirem. Bir gün vezir-vekilleri ve saray eyanlarını, bir gün ordu başçılarını, bir gün de tacirleri iftara çağırmışam. Amma bu gün isteyirem ki, esil möminlere iftar verim. Sen bu axşam meğrib namazı vaxtı mescide get, hamıya elan et ki, men ordakıları iftar süfresine devet edirem. Namaz biten kimi hamını yığıb özünle birlikde meclis

[1] 2 >>