insandı. Etrafında baş verenlere laqeyd qalmırdı. Her hadise de ona müeyyen yollar gösterirdi. Bir defe de kor bir insanla ünsiyyetde olarken, ondan heyata bağlılığı öyrenmişdi. Hemin şexsin gözleri görmese de, deyib gülürdü, heyatdan küsmürdü. Döze bilmeyib ondan soruşdu: “Çiçekleri, semanı, quşları, rengleri, işığı bir daha göre bilmeyeceksen. Bütün bunlara reğmen, nece gülüb eylene bilirsen?”. Aldığı cavab onu silkeledi: “Kim deye biler ki, men senin dediklerini bir daha görmeyeceyem?” Kor insanda gördüyü bu ümid onun heyat barede növbeti sualına tutarlı bir cavab idi. Onun üçün bu ümid ebedi bir heyatın varlığına işare idi...
***
Saniyeler, deqiqeler, saatlar ötürdü. Zamanın su kimi axdığını hiss edirdi. Yene bir anlıq yük avtomobilinin yarım metrlik mesafesinden keçib divara çırpılmasını gözlerinin önüne getirdi. Eger qulağın bir ses gelmeseydi ve o da bir anlıq ayaq saxlayıb geri dönüb baxmasaydı, indi bu dünyada olmayacaqdı. Bunu bir tesadüf kimi qiymetlendirmirdi. Her şey bir-birini o qeder tamamlayırdı ki, bunları tesadüf adlandırmaq olmazdı. Başa düşürdü ki, heyatda baş verenlerin hamısı insanı heqiqete istiqametlendiren işaretlerdir.

<< 1 [2]