95. Dediler: «Allaha and olsun ki, sen hele de öz evvelki zelaletinde (Yusufa olan hedsiz mehebbetinde) qalmaqdasan».
96. Belelikle, müştuluqçu gelib köyneyi onun üzüne atan kimi onun gözleri açıldı. Dedi: «Meger size demedimmi ki, heqiqeten men Allah terefinden sizin bilmediyiniz bir şeyi (Yusufun diri olmasını ve hicranın sona yetmesini) bilirem?!»
97. (Yequbun oğlanları) dediler: «Ey ata, (Allahdan) bizim günahlarımızın bağışlanmasını iste ki, heqiqeten biz sehv etmişik».
98. Dedi: «Tezlikle sizin üçün öz Rebbimden bağışlanmaq isteyerem (qoyun cüme axşamı olsun ve ya Yusufa qovuşmaq günü gelib çatsın). Şübhesiz, O, çox bağışlayan ve mehribandır».
99. Belelikle, onlar Yusufun hüzuruna daxil olanda, o ata-anasını qucaqladı ve onlara öz yanında yer verib dedi: «Allahın isteyi ile emin-amanlıqla Misir diyarına daxil olun».
100. Ve ata-anasını öz taxtına çıxartdı ve (o, daxil olan zaman hamısı) onun qarşısında secdeye düşdüler. Ve (Yusuf) dedi: «Ey ata, (bu secdeler) menim evvelki yuxumun yozumudur ki, Allah onu gerçekleşdirdi. Doğrudan da O, meni zindandan çıxardan zaman ve Şeytan menimle qardaşlarımın arasını vurduqdan sonra sizi sehradan (bura) getirende mene yaxşılıq etdi. Şübhesiz, menim Rebbim istediyi kese ehsan eden ve her bir çetin işi öz deqiq ve mütleq tedbiri ile asanlaşdırandır. Heqiqeten (her şeyi) bilen ve hikmet sahibi yalnız Odur».
101. «Ey Rebbim, Sen mene seltenet ve hökumetden pay verdin ve yuxuların yozumunu ve hedislerin (sema kitablarının ve peyğemberlerin kelamlarının) tefsirini öyretdin! Ey göyleri ve yeri yaradan! Sen dünyada ve axiretde menim yardımçım ve başçımsan. Menim canımı (Senin emrine) teslim olduğum halda al ve meni salehlere qovuşdur».
102. Bu (hekayet), sene vehy etdiyimiz qeyb xeberlerindendir ve sen onlar (Yusufun qardaşları) öz işleri baresinde qerara geldikleri ve (onu heyata keçirmek üçün) hiyle qurduqları zaman onların yanında deyildin.
103. İnsanların çoxu sen (onların

<< 1 ... 11 12 [13] 14 15 >>