Heqiqeten, peyğemberlerim Menim yanımda qorxmazlar».
11. «Lakin kim zülm etse, bu pis emelden sonra onun evezine yaxşı bir iş görse, heqiqeten, Men çox bağışlayan ve mehribanam».
12. «Elini qoynuna qoy ki, doqquz möcüzenin biri kimi parıldayan, eyibsiz-qüsursuz çıxsın. (Belelikle) Firon ve onun qövmüne sarı (yollan). Heqiqeten, onlar fasiq ve itaetsiz bir qövmdürler».
13. Bizim aşkar ve aydınlıq getiren möcüzelerimiz onlara geldikde dediler: «Bu, açıq-aşkar bir sehrdir».
14. Ve ona (möcüzelerimize) daxilen yeqinlikleri olsa da zülm ve tekebbür üzünden inkar etdiler. Bir gör, fitne fesad töredenlerin aqibeti nece oldu !
15. Heqiqeten, Biz Davuda ve Süleymana bir elm verdik (şeriet, qezavet, siyaset, senet ve quşların dilini başa düşmek elmi) ve onlar dediler: «Bizi öz mömin bendelerinin çoxundan üstün tutan Allaha hemd olsun!».
16. Süleyman (peyğemberliyi, elmi, möcüzeni ve mal-dövleti) Davuddan irs olaraq apardı ve dedi: «Ey insanlar, bize quş dili öyredildi ve her bir şeyden (menevi kamallardan ve maddi vesaitlerden) bize verildi. Heqiqeten, bu, hemin açıq-aşkar feziletdir».
17. Süleymanın cin, insan ve quşlardan ibaret olan qoşunu (döyüşe çıxmaq, ya herbi hazırlıq üçün) toplandı. Qoşunun evvelinin ve axırının birlikde olması üçün hamısını bir yere yığdılar.
18. Nehayet, (onlar) «Vadin-nemle» (Taifdeki, ya Şamdakı qarışqa vadisine) endikde, bir qarışqa (hamıya elan etmek meqsedile) dedi: «Ey qarışqalar, yuvalarınıza girin ki, Süleyman ve ordusu özleri de bilmeden sizi ezmesinler!».
19. Süleyman onun sözüne gülümseyib (onun kelamını duyduğuna, meqsedini başa düşdüyüne göre şükr ederek) dedi: «Ey Rebbim, menim özüme ve ata-anama eta etdiyin nemete şükr etmek ve Senin razı qalacağın yaxşı iş görmek üçün ilham ver (qüvvet ver) ve meni Öz rehmetinle saleh bendelerinin sırasına daxil et».
20. Sonra Süleyman (qoşunundakı) quşları yoxlayıb dedi: «Mene ne olub ki, Hüd-hüdü görmürem. Yoxsa o burada deyildir?»

<< 1 [2] 3 4 ... 10 >>