Uzun illerdir tanıyıram onu.
Moskvada doğulub, böyüyüb. Varlı
ailenin ipe-sapa yatmaz qızı. Son
moda ile geyinen, maşını, ayrıca pul
hesabı, özü kimi “papanın gül
balaları” olan dostları.
Teessüf ki, xarakteri zeif idi, külek
hansı terefe esirdise, o da ora
eyilirdi. Her şeyi vardı, pulu, varı,
dövleti, birce xarakteri yox idi. Amma
bir gün sanki qasırğa geldi. Onun
bütün heyatını deyişdirdi, atası
Moskvada müflis oldu. Sehmdarı
olduğu “MMM” deyer itirmeye
başladı, sexleri bağlandı. Bakıya
köçdüler. Olan maddi ehtiyatlarını da
evvelki seviyyede yaşamaq iddiası
üzünden havaya sovurdular.
Yaşamları her gün bir az geriye getdi,
imkansızlıq, kasıbçılıq, aclıqla da
tanış oldular. Ve bir gün... Atası
infarktdan keçindi. Erköyün qızların
ve sözün esl menasında “harınlamış”
heyat yoldaşının kaprizlerine döze
bilmedi. O vaxtdan men de
görmemişdim Sevili.
Atasının yasında hamını acılayıb
qovmuşdu. O üzden her kes
küsmüşdü, üz çevirmişdi ondan. Bu
yaxınlarda qohumlardan birinin yas
merasiminde üz-üze geldik. Sözün
esl menasında, üz-üze geldik, çünki
üzünü görmeseydim tanımazdım.
Başdan-ayağa qeder uzanan qara
çadrada idi. Üzüne atmalı olduğu
qara vual arxaya doğru atılmışdı (her
halda qadın meclisi idi ona göre).
Beden quruluşu arıq, uzun
olduğundan bu qara çadra ona
qorxunc bir görkem vermişdi.
Bedenimden bir ürpenti keçdi.
Benizi bembeyaz idi. Gözlerinin altı
illerle yuxusuz keçen gecelerin
ağırlığını daşıyırdı sanki. Elimden
tutub kenara çekdi. “Zakonu” o yeri-
göyü titreden qızdan bir şey
qalmamışdı. Hal-ehval tutduq.
Söhbet esnasında öyrendim ki, bir ile
yaxındır “dine-imana” gelib. Çox
imkansız, ağır günler keçiribler anası
ile. Sonra bir qadın onlara Meşhede
getmeyi teklif edib. Hemin qadın
ilde iki-üç defe bele seferler teşkil
edirmiş. İndi Sevil de aile üzvleri ile
bu seferlerde iştirak edir, Quran
oxumağı öyrenmeye gedir, bu
seferlere qadın celb olunmasına
kömek edir. Ofisleri “Nizami”
metrosunun yaxınlığında

[1] 2 >>