yerleşir.
Heç bir yerde işlemese de, “bacı”lar
kömek edir, pis dolanmırlar.
Men yenice özüme gelmeye
başlamışdım ki, Sevilin anası, kiçik
bacısı ve onun 3 yaşlı oğlu da
geldiler. İkisi de qara çadralarda idi.
Uşağın ise başına yaşıl rengde
üstüne ereb elifbasında yazılar
yazılmış bez bağlamışdırlar. Türkler
demişken, “qara nevale” kimi idiler.
İçim sıxıldı. “Mene müsahibe
verersen”, - deye soruşdum. “Onsuz
da danışırıq da”, - deye gülümsedi...
“Sene dolanışıqda kömek etmeyin
evezi budurmu, hamınızın başının
bağlanması, namaz qılmağınızmı?”
“Bilirsen, Aynur, mene bunu heç kim
demeyib, amma düşdüyün mühitde
baş çıxarmaq üçün ona uymalısan.
Yoxsa seni sıralarına qebul etmezler.
Bir de men indi başa düşürem ki,
qadın qara qarğadan bir az ferqlense
besdir. Çünki kişilerin nefsi de
qadınlar üçün günahdır”.
Heç ne demedim. İçimde bir hayqırtı,
bir etiraz vardı: menim dinim bu
qeder qara, bu qeder sıxıcı ola
bilmezdi. Bu Tanrının işi deyildi..
İnsan işi idi.. Belke de şeytanın?!

<< 1 [2]