— Atam geldi. Uraa!!!
— Gel görüm, qucağıma. Ay seni decel, günü günden böyüyürsen. Bele getse, seni qucağıma ala bilmeyecem.
— Beli, men böyük kişiyem artıq.Bu gün de beş dene beş aldım.
— Ne gözel. Aferin sene. Hemişe bele davam ele. Söz verirsen?
— Başüste, amma sen de velosiped alacağına söz ver.
— Söz, alacam. Qoy gedim ellerimi yuyum. Gelerem söhbet ederik.
— Anam süfreni açıb.
— Get, men de gelirem. yaxşılıq edin ki,yaxşılıq göresiniz— He de görüm günün nece keçdi?
— Ata bilirsen bu gün Vasifle dalaşdıq. Birinci o başladı. Meni iteledi. Men de yıxıldım, sonra durub onu vurdum.
— Yaxşı elemisen. Qoyma seni vursunlar. Heç vaxt.
— Yaxşı elemişem? Amma müellime dedi ki, düzgün hereket elememişik. Dedi ki, «Allah insanlara şüur verib, dil verib. Aranızda ne varsa, danışaraq hell edin. Dalaşaraq neyise hell etmek insan olmayan varlıqlara aiddir.» Düz deyir ata?
— Hhhee… Düz deyir.
Ata nedense qızardı. Simasında az önce yaranan hirs, eseb bir anda yox oldu.
— Ata bu gün biz inşa yazdıq.
— Hee. Ne inşası?
— ” Böyüyende kim olmaq isteyirsiniz?
— Sen ne yazdın?
— Yazdım ki, atam kimi hekim olacam.
— Aferin sene.
— Sonra yazdım ki, çoxlu xestelerim olacaq ve men de onları atam kimi sağaldacam. Kasıblardan pul almayacam. Onları pulsuz sağaldacam. Ehtiyacı olanlara pulsuz dermanlar verecem. Çünki menim atam bele edir.
Atanın iştahı nedense kesildi. Çetinlikle nefes alırdı. Niyese artıq oğlunun söhbetine qulaq asmaq istemirdi.
— Müellim inşanı oxudu ve menden senin adını soruşdu. Men de dedim. Sonra dedi ki,:” Atana denen halal olsun. Dünya da bele insanlar azdır. Esl vezifesini unutmayıb.”
Oğlu süfreden durub atasını berk- berk qucaqladı ve ” Men de böyüyende senin kimi olacam.” dedi. Ata oğlunu qucaqlayıb, başının sığalladı. Zorla gülümsedi. Sonra yemeyini bitirmeden durub ağır addımlarla kabinetine getdi. Stulunda eyleşib derinden nefes almağa çalışırdı. Üreyi sıxılırdı. Gözü masanın üzerinde olan övladının şekline sataşdı ve beyninde «Men de

[1] 2 3 >>