Balaca qiz özünü bildiyi günden beri
anasından böyük bir şefqet görmüş
ve ondan eşitdiyi sözlerle, yeddi
cuce ve sahzade nagilindan
sahzadenin daha gözel olduğuna
inanmışdı. Ona göre, nur üzlü ve
badam gözlü idi. Bir denecik balası
idi her vaxt. Amma ibtidai mektebe
başlayınca işler deyişdi. Yoldaşları,
onun heç de gözel olmadığını, hetta
çirkin bele sayıldığını söylemekde
idi.
Kiçik qız, ilk evveller onlara
inanmadı. Çünki her kes bir-birini
qısqanırdı. Amma bir neçe il içinde
gerçeklerle üzleşdi. Anasının bir
sahzadeye benzetdiyi üzü, çiçek
xarabı bir deriye sahib idi. "Badam"
dediyi gözleri ise çep idi. Bedeni de
bir servi xatırlatmırdı. Demek ki
anası onu aldatmış ve iller ili
çekinmeden yalan danışmışdı.
Genc qızın ana sevgisi, qısa bir
müddet sonra nifrete çevrildi.
Evlenme çağına gelmiş olmasına
baxmayaraq üzüne baxan yox idi.
Üstelik de gözleri, bütün müalicelere
baxmayaraq düzelmirdi.
Genc qız, hekimlerin gizlice etdiyi
danışmalardan kor olacağını
anladığında deliye döndü ve özünü
hele uşaqlıq illerindeki ifadelerle
seven anasının bu yalanlarına döze
bilmeyib evi terk etmeye qerar
verdi. Lakin anası, uzaq bir yerde iş
tapdığını söyleyerek ondan evvel
davrandı. Ve qazandığı pulları bir
qohumuna gönderib, qızına
baxmasını xahiş etdi.
Genc qız bir müddet sonra görmez
oldu. Qaranlıq dünyasında tek idi. Bu
vaxt anasını heç maraqlanmırdı.
Yalançı idi anası, ölse bele bir itkin
sayılmazdı.
Bir gün hekimler, uyğun bir cüt göz
tapdıqlarını söyleyerek qızı
emeliyyat etdiler. Ancaq o, gözünü
açdığında yene eyni üzü görmekden
qorxurdu. Lakin kor olmaq çetin idi.
Heç olmasa kimseye yük olmazdı.
Genc qız, emeliyyat sonunda
guzguye baxdığında, mohkem sesle
qışqırdı. Qarşısında bir dünya gözeli
vardı. Heqiqeten de möcüze bir qız
idi gördüyü. üzündeki eybecerlik
tamamile itmişdi. Çox kemerli olan
burnu düzelmiş, çömçe qulaqları
normala dönmüş ve çöl otlarını
xatırladan saçları, dalğa dalğa
olmuşdu.
Genc qız,

[1] 2 >>