Yoxsul bir kişi yol qırağında oturmuşdu. Köyneksiz… Papaqsız… Ayaqqabısız… İsti Güneş onun başına döyecleyirdi. Milçekler onun üzünü ve bedenini dişlek-dişlek etmişdi. Ağrılı ve güclü dişlekler onu zarımağa mecbur edirdi.


Kenardan ise faytonda böyük ordu bölüyünün müşayeti ile bir padşah keçirdi. Yoxsulu görcek, padşah dayandı. O qürurla dedi:
— Bugün menim ehvalım eladır. Men bugün çox mülayimem. Ruhundan ne keçirisense, menden isteye bilersen. Ne istesen sene vererem! İstenilen xahişini! Bu dünyada her şey menim hakimiyyetim altındadır! Hamı menden qorxur!

İstiden ve milçeklerden ezab çeken yoxsul kişi padşah qarşısında torpağa qeder diz çökerek, yalvarmağa başladı:
— Allah namine! Meni bu milçeklerden xilas et! Onlara buradan uçub getmek emri ver! Ölürem artıq!

Padşah ise, çiyinlerini çekdi:
— Yox! Milçekler mene tabe deyiller! Milçekleri qova bilmerem!

Padşah üzünü çevirerek, eshabeleri ile yoluna davam etdi. Yoxsul ise, yene de isti Güneş altında taqetsiz halda milçekleri qovmağa cehd edirdi.
Ele bu andaca yoxsul kişinin yanına her terefden insanlar toplaşmağa başladı:
— Bextever! Yeqinki, padşah sene varlı olmağa kömek etdi, he?!
Yoxsul kişi kederli halda ellerini yellederek dedi:
— Men tesevvür etmirdim ki, padşah bele gücsüz olar. O milçeklerden bele meni qoruya bilmedi. Axı yaradılmışlar sırasında milçekden gücsüz heçne yoxdur…