Sonsuz bir qaranlığın içinde doğuldum. İşığı gördüm, qorxdum. Ağladım. Zamanla işıqda yaşamağı öyrendim. Qaranlığı gördüm, qorxdum. Gün geldi, sonsuz qaranlığa yola saldım sevdiklerimi. Ağladım.
Yaşamağı öyrendim. Heyatın bitmeye başladığı anın doğulmaq olduğunu öyrendim. Arada qalan hissenin ölümden oğurlanan vaxt olduğunu öyrendim.
Zamanı öyrendim. Yarışdım onunla. Zamanla yarışmağın yox, onunla barışmağın lazım olduğunu zamanla öyrendim.
İnsanı öyrendim. Sonra insanların içinde yaxşı ve pisler olduğunu öyrendim. Sonra da her insanın içinde xeyirin ve şerin olduğunu öyrendim.
İnsan derisini öyrendim. Sonra o derinin altında bir ruh olduğunu öyrendim. Sonra da ruhun eslinde derinin üstünde olduğunu öyrendim.
Oxumağı öyrendim. Sonra özüme yazmağı öyretdim. Ve bir müddet sonra yazı, özümü öyretdi mene…
Düşünmeyi öyrendim. Sonra qelibler içinde düşünmeyi öyrendim. Sonra ise sağlam düşüncenin qelibleri sındıraraq düşünmek olduğunu öyrendim.
Namusun ehemiyyetini öyrendim. Sonra ise her şeyden mehrum insanlardan namus gözlemeyin namussuzluq olduğunu, esl namusun günah elinin altındayken, günah etmemek olduğunu öyrendim.
Heqiqeti öyrendim bir gün ve heqiqetin acı olduğunu… Sonra ise normal dozada acının yemekde olduğu kimi, heyata da lezzet qatdığını öyrendim.
...Her canlının ölümü dadacağını, ancaq çox azının heyatı dadacağını öyrendim.