hissleri naqisdir. İlahi övliyaların derk etdiyi bir çox şeyleri bizim qelbimiz hiss etmir. Eger azacıq hissiyyatı olsaydı, günah yükünün ağırlığını hiss ederdi.
Allahın övliyaları bir günahın ne qeder ağır ve nece de pis aqibetle tamamlandığını bilirler. Buna göre de heddinden artıq tabdan düşüb lerzeye gelirler.
Günah çoxalan zaman (bir iki olur, iki üç, bu qayda ile mine çatır) insan qefilden çiyninde dağ olduğunu hiss edib ixtiyarsız olaraq feryad çekir. Çünki bunun üçün onda dözüm yoxdur. Eger ucadan feryad çekmirikse, demek, günah yükünün ağırlığını anlamırıq. Qelbimizin hissleri işden düşmüş, korlaşmışdır. Qelbimizin iy bilme duyğusu günahın üfunetli iyini hiss etmir. Biz murdarları yeyir, iyini bele hiss etmirik.
“Meger öz ölmüş qardaşının etini yemek isteyen bir kes varmı?” (“Hucurat” suresi, aye 12) Biz qeybet etdikde neinki üfunet hiss etmir, hetta lezzet alırıq. Me`lum olur ki, bizim qelbimizin iybilme duyğusu zeifdir. Hezret Eli (e) buyurur: “Allah düşüncesini özlerine meşğuliyyet etmiş şexsler ilahi rehmet nesimini qoxulayırlar. İlahi rehmet nesiminin xoş qoxusu var. Lakin biz onu derk etmirik ve onunla tanışlığımız yoxdur. Çünki qelbimizin iybilme duyğusu zeiflemişdir.
Şübhesiz, Allahı zikr etmek dedikde dil zikri nezerde tutulmur. Qelb iştirakı olmadan dil ile sözler teleffüz etmek her bir münafiq ve kafirin elinden geler. Demek, heqiqi zikr üçün me`yar ve mehver dil yox, qelbdir. Heqiqi zikr qelbe nüfuz edib onu işıqlandırır.
Elbette, zikr eslinde qelbe aid düşünce ve diqqet olsa da, dil zikri de faydasız, te`sirsiz deyil. Dille olan zikr bir çox faydasız ve boş sözlerden üstündür. Hidayet imamları hemişe (sehabelerle söhbet edib, onların suallarına cavab vermeye meşğul olmayan vaxtlar) dille zikr edirdiler. İmam Sadiq (e) buyurur: “Atam imam Baqirin (e) dili damağına yapışmışdı.” (Mehemmed Baqir Meclisi, “Biharul-envar”, 46-cı cild, seh.297, 29-cu revayet) Ye`ni hemişe “la ilahe illellah” zikrini deyirdi.
Qelb derya kimidir. Zikr onda

<< 1 [2] 3 >>