Bir anlığa heyatımızı tersine yaşadığımızı düşünek...Yeni taxta bir tabutun içerisindesiniz. Hami qarşınızda sıraya durub göz yaşları içerisinde dua edir. Bu vaxt tabutdan qalxırsınız. Müdrik, ağıllı, temkinli...Size qarşı sonsuz bir ehtiram var. Oğullarınız, qızlarınız, neveleriniz ve hetta neticeleriniz hamısı etrafınızdadır. Maşınınıza oturub evinize gedirsiniz...
Evinize gelirsiniz. Hazır ev, hazır maaş...Rahatlıq içerisinde yaşayırsınız. Sehhetiniz de yavaş-yavaş düzelir. Artıq özünüzü daha gümrah hiss etmeye başlayırsınız. Ve bir gün müdir ve ya tecrübeli bir işçi kimi işe başlayırsınız. Hamı qarşınızda dik durur.
Get-gede "formaya düşürsünüz". Gözel günler başlayır. Ve bir gün müdir size universitete getmeyi teklif edir. Artıq ata-ananız da yanınızdadır. Atanız "Çox işledin ,eve qayıt, oxumağa başla,"-deyir.
Sonra mekteb illeri gelir, Artıq sizi mektebe ananız ve ya atanız aparıb getirmeye başlayır. Maşın sürmeye de ehtiyacınız yoxdur.
Bir gün ise sizi mektebden çıxarırlar: "Artıq evde otur, oyuncaqlarınla oyna,"-deyirler. Yemeyiniz hazır, içmeyiniz hazır. Ve bir gün ananız size süd vermeyi qerara alır. Artıq hara getseniz, yemeyiniz yanınızdadır.
Bir gün de qaranlıq ve isti bir mühite düşürsünüz. Qidalanmaq üçün ağzınızı açmağa bele ehtiyac yoxdur. Ses-küyden uzaqsınız. Kiçilir, kiçilir bir hüceyreye çevrilirsiniz. Ve bir gün heyatınız sona çatır...
Eslinde bu yazıdan çox netice çıxarmaq olar. Demeli, ölümü öldürmek olmaz. Heyata ister evvelden, ister axırdan başlayaq, evvel-axır "ora" gedeceyik.
Heyat ister ölüme doğru getsin, ister doğuma, yene Ona (c.c) yaxınlaşırıq, yolumuz Onadir.
Ve imtahan... Esas mesele heyata haradan başlamaq deyil, heyat imtahanından nece çıxmaqdır...