Bir vaXtlar, bütün duyğuların yaşadığı bir
ada var idi. Xoşbextlik, Keder, Qürur, Sevgi ve
başqa bütün duyğular. Bir gün, adanın batmaqda
olduğu duyğulara xeber verilir. Bu xeberden sonra
bütün duyğular adanı terk etmek üçün hazırlaşır.
Sevgi adada en sona qalan duyğu olur, çünki
mümkün olan en son ana qeder gözlemek isteyir.
Ada batdığı zaman Sevgi kömek istemeye qerar
verir. Zenginlik, çox böyük bir geminin içinde
Sevginin yanından keçir. Sevgi
— Zenginlik, meni de yanına alarsanmı? deye
soruşur. Zenginlik
— Xeyr, olmaz. Gemimde çoxlu qızıl ve gümüş var,
senin üçün yer yoxdur. deyir.
Sevgi, çox gözel bir yelkenli geminin içindeki Paxılı
görüb kömek isteyir.
— Paxıl, ne olar mene kömek et !
— Sene kömek ede bilmerem, Sevgi. İslaqsan ve
yelkenleri mehv ede bilersen. deye cavab verir.
Keder yaxınlıqdan keçir ve Sevgi kömek isteyir.
— Keder, seninle gelim ?
- Of, Sevgi o qeder kederliyem ki, tek qalmağa
ehtiyacım var. deye Keder dillenir.
Xoşbextlik de Sevginin yanından keçir. O qeder
xoşbext olur ki, Sevginin sesini eşitmir.
Sevgi birden bir ses eşidir.
— Gel Sevgi! Seni yanımda apararam. Sevgi o
qeder xoşbext olur ki, onu kömek edenin kimliyini
öyrenmeyi unudur. Yeni bir adaya çatdıqlarında,
Sevgi ona kömek edene ne qeder borclu olduğunu
anlayır. Diger duyğulardan soruşur.
— Mene kömek eden kim idi?
— O, Zaman idi. deye cavab alır.
- Zamanmı? Niye mene kömek etdi ki?” deye Sevgi
soruşur. Aldığı cavabsa çox sade olur.
- Çünki yalnız Zaman Sevginin ne qeder böyük
olduğunu anlaya biler….