razılığı xatirine olmalı ve başqa heç bir meqsed nezerde tutulmamalıdır: Xeyirxahlıq ona deyerler ki, insan Allaha xatir öz var-dövletinden yetim uşaqlar ve ehtiyacı olan yaxın qohum-eqrebalarına serf etmiş olsun. Qurani-Kerim üç gün ardıcıl olaraq ailesinin iftar yemeyini yoxsul bir kimseye veren Әli (e)-ın
bele bir xeyirxah ve insanperver emelini bu gözel ifadelerle vesf edir: «Onlar öz iştahaları çekdiyi, özleri yemek istedikleri halda [ve ya Allah rizasını qazanmaq uğrunda] yemeyi yoxsula, yetime ve esire yedirderler. [Ve sonra da yedirtdikleri kimselere bele deyerler]: Biz sizi ancaq Allah rizasından ötrü yedirtdik. Biz sizden [bu ehsan müqabilinde] ne bir mükafat, ne de bir teşekkür isteyirik». Bu sebebden de yetim ve kimsesiz uşaqların meişetlerinin temin olunması her bir müselmanını üzerine düşen ictimai vezifelerden biri hesab olunur. Lakin onların maddi teminatlarını aradan qaldırmaqla üzerine düşen mesuliyyetin öhdesinden geldiyini hesab etmemelidir. Bele ki, maddi ehtiyaclarının ödenilmesi ile yanaşı, ata-ana nevazişine, mehr-mehebbete de ehtiyacları vardır. Bu sebebden de onlarla gülerüz ve mehribanlıqla davranmalı ve valideyn nevazişinden mehrum olduqlarını hiss etmemelerine çalışmalıdır. Bir qeder evvel
qeyd olunan ayede biz «Ele ise yetime zülm etme» —emr olunduğunun şahidi oluruq. Demek, yetim ve kimsesiz uşaqların maddi teminatı esas şert deyildir. Bununla yanaşı onlara nevaziş gösterib könüllerini de almaq lazımdır. Qurani-Kerimin başqa bir ayesinde buyurulur: «Xeyr! [Bele demeyin]. Doğrusu siz özünüz yetime hörmet etmirsiniz] yetimin haqqını vermirsiniz]. Bir-birinizi yoxsulu yedirtmeye reğbetlendirmirsiniz». Göründüyü kimi, birinci ayede yetim ve kimsesizlerin nevaziş olunmasına xüsusi ehemiyyet verilir. Bele ki, bezen valideyn nevazişinden mehrum olan şexsler onlardan kifayet qeder irs apardığı üçün heç bir maddi yardıma ehtiyac duymurlar. Onların ehtiyac duyduqları yegane şey varsa da, başqalarının onlara qarşı münasib reftarı ve

<< 1 [2] 3 4 ... 6 >>