gözel
davranışıdır. İkinci ayede ise söhbet yoxsullardan getdiyi zaman onlara gösterilen mehr ve mehebbetin kifayet etmediyine işare olunur. Çünki, onlara maddi yardımın gösterilmesi her şeyden mühüm ve önemlidir. Maun suresinin 1-3-cü ayelerinde bu meseleye işare olunaraq deyilir: «[Ya Peyğember!] Dini [haqq hesab gününü] yalan hesab edeni [Әbu Cehli] gördünmü? O ele adamdır ki, yetimi iteleyib qovar [haqqını vermez]; Ve [xalqı] yoxsulu yedirtmeye reğbetlendirmez [ne özü feqiri yedirder, ne de özgesini qoyar]». Göründüyü kimi, burada da yetim ve kimsesizlerin qovulmalarına, yoxsul ve feqirlerin ise maddi yardımdan mehrum olmalarına toxunulur. Diqqet yetirmek lazımdır ki, yetim ve kimsesizlerin, o cümleden yoxsul ve feqirlerin maddi ve menevi yardımdan mehrum olmaları dini nöqteyi-nezerden küfr ve dinin özünün tekzib olunması hesab olunur. Neql olunmuş revayetlerde de müselmanlara yetim ve yoxsullara maddi ve menevi dayaq olmağa xüsusi diqqet yetirilmişdir. Peyğember (s) bu haqda buyurur: Allah-taala mehribançılıqla yetim bir uşağın başını sığallayan şexsin emel defterine elinin altındakı tükün sayı qeder savab yazar. Peyğemberin (s) sehabelerinden biri deyir: Bir gün Peyğemberin (s) yanında oturmuşduq. Bir oğlan uşağı Peyğemberin (s) yanına gelib dedi: Atam vefat etmiş, anam, men ve bacım yoxsulluq içinde yaşayırıq. Allahın sene bexş etdiyi şeylerden bize de ehsan et ki, sene Öz tükenmez nemetlerinden razı qaldığın qeder eta etsin. Peyğember (s) üzünü oğlana tutub buyurdu: Nece de gözel sözler dedin. Sonra Bilalı çağırıb buyurdu: Evde olanlardan bu oğlan üçün getir. Bilal evden cemi iyirmi bir dene xurma getirir ve onları Peyğembere (s) verir. Peyğember (s) onları oğlana verib buyurdu: Yeddisi senin, yeddisi ananın, yeddisi de bacının olsun. Orada olanlardan Muaz ibni Cebel adlı bir şexs ayağa qalxıb oğlanın başına sığal çekib dedi: Allah-taala seni atanın yerine layiqli bir şexs etsin. (Oğlanın atası mühacirlerden idi). Peyğember (s) üzünü Muaza tutub soruşdu:

<< 1 2 [3] 4 5 6 >>