Möminleri düşündüren esas suallardan biri bundan ibaretdir: Niye qıldığımız bütün namazlarda diqqetimizi bir yere toplaya bilmirik, qıldığımız her namaz bize lezzet vermir? Niye özümüzü hedislerde buyurulduğu kimi meracda ve ya Allahın hüzurunda, Onunla söhbet edirmiş kimi hiss etmirik?

Axı namaz insana xüsusi menevi hezz, rahatlıq getirmelidir. Axı müqeddeslerimiz, peyğember ve imamlarımız, övliya ve alimlerimiz namaz zamanı özlerini bu dünyadan kenardakı kimi hiss edirdiler. Hetta İmam Elinin (e) ayağına batmış oxu o secdede iken dartıb çıxartmışdılar ve o hezret heç ne hiss etmemişdi. Onlar bu meqama nece nail olmuşdular? Niye biz bu meqama çata bilmirik? Bize mane olan nedir? Bu kimi suallar her bir mömini tebii olaraq narahat edir ve onda bir günahkarlıq duyğusu yaradır. Ele saytımızın sual-cavab bölmesine gelen suallarda da bu mövzu ile tez-tez rastlaşırıq.

Bu sualın en gözel cavabını İmam Zeynül-abidine (e) aid olan dualardan birinde tapa bilerik. Bu dua o hezretin en meşhur sehabelerinden biri olan Ebu Hemze Sümalinin adı ile adlandırılır. Ebu Hemze Sümali revayet edir ki, İmam Zeynül-abidin (e) ramazan gecelerinde çoxlu namaz qılar, sübh vaxtı bu duanı oxuyarmış. Bu duanın hecmi böyükdür, meşhur dua toplularında, o cümleden, “Mefatihül-cinan”da tam şekilde verilib. Duanın bir yerinde İmam buyurur:

“İlahi! Men ne zaman özümü hazırlayıb, Senin qarşında namaz qılıramsa ve minacat ediremse (Seni sesleyib dua ediremse), mende halsızlıq yaranır, Seninle minacat etmek imkanını menden alırsan. Nedendir ki, her zaman “batinim (iç dünyam) düzeldi, tövbe edenlere yaxınlaşdım” deye düşünüremse, mene bir bela üz verir, ayaqlarım dolaşır, Senin hüzurunla menim aramda bir manee yaranır?”

Burada diqqet yetirilmesli meqam budur ki, bezen mesumların kelamlarında onların özleri haqqında tenqidi fikirlere rast gelirik. İmamlar Allah dergahında günahlarının bağışlanması üçün ağlayıb tövbe edir, savablarının azlığından, emellerinin qebul olmayacağından narahatlıq

[1] 2 3 >>