bildirirdiler. Hetta cehennem ezabini yad edib ağladıqları vaxtlar da olurdu. Elbette, onlar her cür günahdan mesum idiler. Peyğemberin ve Ehli-beytin mesumluğu en azından Quranın tethir ayesinde (Ehzab, 33) qeti olaraq gösterilib. Lakin müqeddeslerimiz o qeder tevazö, teqva, xüzu ve xüşu içinde idiler ki, hemişe özlerini eskik sayır, Allahın nemetlerine layiqince şükr ede bilmediklerini düşünür, Allaha bendeliyi kamil şekilde icra etmemekden qorxurdular. Bununla da bizlere tevazökarlıq, teqva, zöhd dersi verirdiler. Onların bu kimi söz ve davranışları her bir möminde olması gereken, rica (Allaha ümid) ile növbeleşmeli olan xovf meqamından xeber verirdi.

İmam Zeynül-abidin (e) her birimizin üreyini narahat eden sualı verdikden sonra ardınca bunun cavabını da buyurur. Duanın növbeti setirlerinde İmam, namazın könülsüz halda qılınmasının mümkün sebeblerinden bir neçesini sadalayır:

“Ey ağam! Belke sebeb budur ki, meni öz dergahından qovmusan ve öz xidmetinden kenar etmisen?

Belke Senin haqqına (itaet ve ibadete) sayğısızlıq etdiyimi görmüsen, ona göre meni özünden uzaq salmısan?

Belke Senden üz çevirdiyimi görüb, Sen menden üz çevirmisen?

Belke meni yalançıların derecesinde görüb meni özünden uzaqlaşdırmısan?

Belke Senin nemetlerine şükr etmediyimi görüb meni mehrum buraxmısan?

Belke meni alimlerin meclisinde görmediyin üçün meni ibadet lezzetinden mehrum etmisen?

Belke meni qafiller cergesinde görüb, öz rehmetinden meyus etmisen?

Belke meni batil ehlinin ve boşboğazların meclisinde gördüyün üçün onlarla baş-başa buraxmısan?

Belke (o qeder günah etmişem ki) dualarımı eşitmek istemirsen, ona göre meni kenara atmısan?

Belke teqsirlerime ve günahlarıma göre mene evez verirsen?

Belke de heyamın azlığına göre meni cezalandırırsan?”

Namaz zamanı diqqetini toplaya bilmeyen ve ibadetden hezz almayan keslere bunu tövsiye edirik ki, yuxarıdakı sebebleri diqqetle oxusunlar, özlerine aid olan bendi (ve ya bendleri) seçsinler, sonra hemin

<< 1 [2] 3 >>