Bir defe göz yaşları içerisinde olan bir qadın qoca müdrikin yanına gelir.
— Axı men ne edim — yanağından süzülen göz yaşları arasında o, soruşur:
— Men hemişe insanlarla xoş davranmaq, onlara qarşı xeyirxah olmağa çalışıram, bacardığım qeder kömek edirem. Baxmayaraq ki, hamı ile mehriban ve qayğıkeşem, ekser hallarda minnetdarlıq ve hörmet evezine, qismetim haqsızlıq ve acı hereketler, küskünlük olur. Mene qarşı sanki düşmen kesilirler. Axı menim günahım yoxdur. Bu edaletsizlik meni lap taqetden salır, göz yaşlarıma hakim ola bilmirem. Mene bir çare qılın.
Müdrik insan ona baxır ve üzünde tebessümle deyir:
— Başdan ayağa soyun ve şeherde belece çılpaq gez.
— Siz ağlınızı itirmisiniz, nedir? – qadın hiddetle deyir – bele görkemde meni her yoldan keçen tehqir eder, alçaldar, tecavüz eder, Allah bilir başıma neler getirerler.
Onda müdrik qapını açır ve stolun üzerine güzgü qoyur.
– Görürsen, sen insanların qarşısına çılpaq vücudla çıxmağa qorxursan, öz gözel bedenini nümayiş etdirmeye çekinirsen. Bes onda neye göre ruhun çılpaqdır, qelbini taybatay açaraq, gezib dolaşırsan. Tenbellik etmeyen her kes senin heyatına daxil olur. Onlar senin xeyirxah emellerinde güzgüdeki kimi öz menfi hereketlerinin günahlarını, eksikliklerini görürler. Ona göre de seni şerlemeye, alçaltmağa, incitmeye çalışırlar. Heç de her kesin cesareti çatmır ki, başqa birinin ondan yaxşı olduğunu qebul etsin, boynuna alsın. Deyişmek istemeyen naqis insan dürüst insanla düşmençilik edir.
— Bes, onda men ne edim? — qadın soruşur
— Gedek, sene öz bağımı gösterim, – qoca sözlerine davam edir. Bağa gederken qoca söyleyir:
— Uzun illerdir ki, men bu gözel gülleri becerir, onlara su verir ve qulluq edirem. Amma men heç zaman bir qönçenin nece açıldığını görmedim, baxmayaraq ki, sonra men onların her birinin etrinden ve gözelliyinden zövq alıram. Onda sen de gül kimi ol: insanlara öz üreyini telesmeden, göze görünmeden aç. Mütleq fikir ver ki, kim sene ve seninle dost olmağa layiqdir ve kimin

[1] 2 >>