Gözleri görmeyen, anadangelme kor olan bir genc, ana haqqında hisslerini bele ifade edir: “Eşitdim ki, dünya gözeldir. Gündüzleri nura qerq eden güneş, geceleri aydınlığa bürüyen ay ve ulduzlar, mavi denizler, yaşıl meşeler, uca dağlar, baharda açan rengbereng güller, ceh-ceh vuran quşlar... Güneşin doğuşu da, batışı dünyaya başqa bir gözellik bexş edir. Ancaq men bu gözelliklerin heç birini görmedim. Hemişe öz qaranlıq dünyamda yaşadım. Peşman deyilem. Heç şikayetim de yoxdur. Ancaq üreyimi yandıran bir şey var: Anam... Kaş, birce defe de olsa, onu doya-doya göre bileydim. Kaş, birce defe de olsa, ona doya-doya baxa bileydim... Åžefqetli elleri ile saçlarımı oxşayan, beşiyimi yelleyib laylalar oxuyan, menim üçün gülüb, menim üçün ağlayan anamı birce defe görmeyi ne qeder çox isterdim .. QURBAN OLARAM BUTUN ANALARA.

PS:SONDA BUNU DEYIREM."SIZ SEVGILINIZ UCUN ÖLUN...MEN SIZIN HAMINIZIN ANALARI UCUN YAWAYARAM VE QURBAN OLARAM"!!!