Men bu gün bır xanımın acı taleyınden yazmaq isteyirem. Bu yazını yazarken onun razılığını ala bilmedim . Amma onun gözlerinin ifadesi, solğun benizi, ağarmış sacları menim varlığımı silkeledi. Qerara geldim ki, mütleq yazacam.....
21 il evvele qayıdaq.... O zamanlar men indi işğal altında olan rayonlarımızın birinde qayğısız uşağlığımla baş-başa idim. Qonşuluqda genc bir qız var idi . Aygün idi adı. Gözel, heyat dolu 20 yaşlarında genc bir qız qardaşının ailesi ile birge yaşayırdı. Biz heyet uşaqlarının da 14-15 yaşı olardı. Hemişe ona baxardıq , özümüzü ona benzetmeye calışardıq.....
Nehayet, Aygüne elci geldiler, el adetile gelin köcdü qardashının evinden. Biz de şenlendik, oynadıq toyunda .....
Bu xoşbext günler 1992 -ci illerde qaldı. Bir il sonra işğal olundu rayonumuz. Biz köckün düşdük. Alnımıza qacqın damğası vuruldu...
Bir müddet sonra bize melum oldu ki, Aygün anası ve iki günlük cağa körpesi ile ermenilere esir düshüb....
O vaxtdan 20 il kecdi.... Aygün esirlikden qayıtdı... Menim qehremanımın acı taleyı, ağır sınağı ise bitmedi.... Onunla bir hefte olar ki, görüşmüşem. Xeyalımdakı o genc qız yoxdur daha , yerinde beli bükülmüş, qoca qarı dayanıb, sanki!!!!
"...Aygün bacı” dedim, üstüne qacdım, evvel kenara cekildi. Sonra kövreldi ağladı "ne eceb meni tanıdın, amma qacmadın menden? Hamı mene mundar eski kimi baxır, sen niye yaxınlaşdın mene?” - dedi. Men de ağladım. Sonra başladıq derdleşmeye.....
Başına gelenleri danışdı mene.
İşğal günü doğum evinde tek qalıb, anası onu atmayıb, eri ise "asta qacan namerdi” deyib tüpürüb dabanına. Ermeniler onu da diger esirlerle beraber piyada rayon merkezine aparıblar, yolda körpe ağlayıb onu qadının elinden alıb kolluğa tullayıblar. Uşağı cığıra-cığıra buraxıb gedibler. Aygünün dünyası ele bu andan dağılmağa başlayıb...
Esirlikde olan qız gelinlerimizin başına gelenler hamıya melumdur, bununcün onları günahlandırmağa hec birimizin haqqı yoxdur.... Menim yanmağımın sebebi başqadır. Aygün 20 il sonra

[1] 2 >>