Heç ne boş yere yaradılmayıb. Ellerin qarşısına qoyub buğum-buğum barmaqlarına baxdıqda neler keçir adamın ağlından. Ne qeder de mükemmeldir, her işe yarayır, qelem de tutmaq olur, yerden daş götürüb qonşuya atmaq da. Yeni her şeyin yaxşıdan pise qeder bir çox sahelerde işe yaramaq imkanı olsa da her halda teyinat yaxşıyadır.

Demek, el qonşuya daş atmaq üçün deyil, herden bunu elesek de. İnsana verilen sevgi hissi Yaradanı tanıyıb sevmek üçündür. Tebii ki, etrafımızdakı gözellikleri sevmek bizim fitretimizden gelir. Biz insan olaraq bele yaradılmışıq, her şeyin gözeline, göyçeyine mükemmeline sahib olmaq isteyirik. Amma bezen Leyli üçün yola çıxıb Mövlaya qovuşmaq da var.

Eslinde Leyli üçün çıxdığın yol seni Mövlaya aparmırsa, ne o yol bir yoldur, ne o duyğu bir sevgidir. Mecnun Leyli üçün sehraya düşdü, amma heyvanlar arasında aylı geceler keçirenden sonra bu sevginin onun ruhunu sıxdığını hiss etdi ve anladı ki, her bir fani kimi Leyliye de tuşlanmış duyğu ele onun özü kimi fanidir.

İnsan ruhu ancaq Ezeli ve Ebedi olanı sevmekle ölümsüzlük qazana bilir. Yeni Ebedi olana tuşlanmış sevgi o duğyu yükünü daşıyanı da ebedileşdirir. İnsan fitreti ele yaradılıb ki, bu dünyada onu bürüyen her gözellik, her şirinlik sabah mütleq onu temin etmeyecek. İnsan ruhunun alarken tam temin olunduğu mükafat Cennetdir. O ünvana insanın ebedi seadeti deyilmesi de yeqin ki, ele bununla bağlıdır.