Müharibenin en qızğın
günlerinden biriydi. Esger bir az
qabaqda cebhe dostunun qanlar
içinde yere yıxıldığını gördü.Bir
saniye bele sengerden çıxmağın
mümkün olmadığı, güllelerin
yağış kimi yağdığı bir zamanda
özünü sengerden çöle atmaq
isterken, dostu onun çiyninden
tutub geri çekdi.
— Deli olmusan? Getmeye
deyermi? Baxsana, delik-deşik
olub. Ölüb. Artıq onun üçün heç
ne etmek olmaz. Boş yere öz
heyatını da tehlükeye atma.
Feqet, esger, yoldaşını dinlemedi.
Tez sengerden çöle atılıb, gülle
yağışı altında özünü dostuna
çatdırdı. Onu çiynine alıb, geri
döndü. Birlikde sengerin işerisine
yuvarlandılar. Amma, cesur esger
yaralı dostunu qurtara bilmedi.
Sengerde qalan dostu dedi:
— Sene dedim ki, getmeye
deymez. Özünü de heder yere
tehlükeye atdın.
— Deydi — gözleri dolan esger
dedi — deydi...
— Nece deydi? Bu adam ölüb,
görmürsen?
— Yene de deydi...onun yanına
çatanda hele sağ idi. Onun son
sözlerini eşitmek menim üçün
dünyalara deyerdi.
Ve hıçqıraraq helak olmuş
dostunun son sözlerini dedi: —
Geleceyini bilirdim...geleceyini
bilirdim.