Bir gün çox varlı bir aileye malik olan ata kasıb insanların yaŞayıŞını balaca oğluna göstermek meqsedi ile Şeherden kenarda, qısa bir sefere çıxır.
Onlar bir neçe günlerini cox kasıb bir ailenin fermasında keçirirler ve oğlan onların yaŞayıŞını diqqetle seyr edir.
Bunlar seferden qayıdarken ata oğlundan soruŞur: He oğlum sefer nece idi?
Çox gözel idi, ata.
O kasıb ailenin nece çetinlikle yaŞadığını gördün? Ata soruŞdu.
He lap yaxŞı gördüm, oğul cavab verdi.
Onda de görüm bu seferden sen ne öyrendin? Ata soruŞdu.
Oğul çekinmeden cavab verdi:
Men gördüm ki bizim bir itimiz var ancaq onların dörd.
Bizim heyetimizde hovuz var, ancaq onlar sonu olmayan bir çay qırağında yaŞayırlar.
Bizim heyet sadece fenerlerle bezenib, lakin onlar göydeki ulduzlara malikdirler.
Biz yaŞamaq üçün torpağın yalnız bir hissesinde ev tikmiŞik, ancaq onlar sahelere malikdirler.
Bizim xidmetçilerimiz var ancaq onlar baŞqalarına xidmet edirler.
Biz erzaqlarımızı alırıq ancaq onlar öz qidalarını yetiŞdirirler.
Biz bizi qorumaq üçün evimizi hasara almıŞıq lakin onlar onları qoruyan dostlara malikdirler.
Oğlanın atası bir söz demeden, sadece oğluna teeccüble baxırdı.
Ata sene teŞekkür edirem ki sen mene bizim nece kasıb olduğumuzu vaxtında sübut etdin.
Çünki, onlar ne qeder çetinliklerle yaŞasalar da, onların heyatı bizimkinden daha gözel ve daha menalıdır.