bir şey vere bilmedik. " — Gün gelir, bir ehtiyacım olduğunda, men qapınızı döyerem". Dedi ve işde bu gün qapımızı döydü.
- Ne isteyirmiş ?
— Nevesini oxutmamızı isteyir. Atan indi avtomobille gelib hamımızı götürecek, qeyd üçün mektebe gotürecek.
— Ana, o kendli qadına ne borcun ola biler ki, anlaya bilmedim ?
Anası, qızının hirsli ses tonuna döze bilmedi:
— Qızım, sen körpeyken biz kenddeydik.
— He...
— Sene iller evvel behs etmişdim, kenddeyken evimiz yandı, biz de inekleri, atları, tarlaları neyimiz varsa hamısını satıb kendden köçdük, demişdim.
- Beli, xatırladım.
— O yanğınla elaqedar bir detalı, seni kederlene biler ve ya seni evde tek buraxdığımız üçün incine bilersen qorxusuyla izah etmemişdik.
— Herhalda indi izah edeceksen...
— Atan evde yox idi, men de su doldurmağa kend menbesine getmişdim. Cenub küleyimi ne deyirsiniz, işde o külek bezen ters esirmiş, yuxarıdan aşağı filan. Sen beşikde yatırken külek bacadan içeri esince közler ocaqlıqdan taxtalara sıçramış, yanğın başlamış. Menbe yerinden tüstüleri görüb qaçdığımda alovlar her yeri qucaqlamışdı. Bir azdan yıxılacaq kimi görünen eve yene de girmek üçün atıldığım anda Zeyneb xalan qucağına seni götürmüş olduğu halda çöle atıldı. O sehneni heç unuda bilmirem: onun qucağından seni götürdüyümde o qışqırıqlar atırdı..
— Ne üçün ?
— Seni qurtararken, sağ terefi yanmışdı. Gelince görersen sağ yanağında ağır bir yanıq izi var.
Çox acı çekdi çoox… Dayan ağlama, seni bu qeder üzeceyini bilmirdim. Tamam qızım, bax makiyajın axır, ağlama. He!... Atan da geldi. Lakin Zeyneb xalan hele bizi tapa bilmedi.

<< 1 2 [3]