Xeyalen geleceye sefer etdim.
Zamanı çox ireliye, hetta heyatımın en son deqiqelerine apardım.
Budur ölüm ayağındayam. Heç ne meni maraqlandırmır, ne aile hayındayam,
ne bu möhteşem evimin, ne problemlerimin.
Ancaq öz canımın hayındayam.
Halbuki, nece böyük isteklerim vardı, indi menim üçün heç bir şey ifade etmirler. Qovuşmağı hesretle gözlediyim sevdiyim bele artıq meni maraqlandırmır.
Çox qeribedir, özümden de çox istediyimi düşünürdüm amma indi sadece meni neler gözleyir irelide, bundan sonram ne olacaq, onu bilmek isteyirem, onun qorxu qarışıq heyecanını yaşayıram.
Seferimde bir az da yol qet etdim. Budur bu da menim ölümüm.
Ölmüşem, eynimde kefen, öz cenazemdeyem.
Baxıram etrafa heyretle. Böyük bir izdiham var. Ardımca göz yaşları töken insanlara baxıram. Perişan ailemi, yasıma gelen o qeder insanı görürem. Bu izdihamın içinde gezirem. Lakin tenhayam. Her zaman yanında olacam deyen dostlarım, ailem bes niye meni görmürler? Harayıma çatmırlar? Mene yaxın idiler, amma indi meni terk edibler, içlerinde gezirem, amma görmürler meni ve birden bu izdihamdan uzaqlaşıram. Etraf qaranlıqdı, dünyada güclü gördüyüm insanlar, sevdiklerim, ailem, dostum, yoldaşım, heç biri yoxdu ve tenhayam.
Dünyadan özümle götüre bildiyim şey sadece ağ kefenimdi.
Evim, malım-mülküm, deyerli eşyalarım hamısın geride qoymuşam...
Bütün heyat funksiyalarım dayanıb, bir saniye evvel canlı olan bedenim bir saniye sonra hereketsiz orada uzanıb.
Bir azdan ölü bedenimi kefene sarıyıb tabuta qoyacaqlar, mezarım qazılacaq, torpağa atılacaq ve üzeri örtülecek, hemişe seninleyem deyen mene en doğma olan anam bele bir neçe saat ağlayıb sonra geri qayıdacaqlar, iller keçecek ağıllarına bele gelmeyecem.
Belke de ara-sıra doğum günlerimde, ya da ölüm il dönümlerinde şıltaq hereketlerimi yadlarına salıb ah çekecekler.
Bes menim aqibetim nece olacaq?
Artıq bundan sonra ölmeden evvelki heyatımın bir saniyesine bele gere qayıtmaq imkanım olmayacaq. Dünyada çox qiymet
Amin. !
cox gozel
Ellerine sağliq
((»Oxu zalına keç