Aile qurmaq, evlenmek ve ya ere getmek dinimizin bize buyurduğu en mühüm ve vacib emellerden biridir. Bildiyimiz kimi, insan müeyyen yaş dövrüne çatdıqda onun ferdiyyeti, menevi siması formalaşır, sanki qelbinde bir boşluq yaranır ki, bu boşluğu doldurmağa - yeni sevgiye, qarşı cinse mexsus olan biri ile xoş ünsiyyet qurmağa ehtiyac duyur. Burada maraqlı bir revayeti diqqetinize erz etmeyim yerine düşerdi.

Bele ki, İslam dininin yarandığı ilk vaxtlarda cehennem ehlinin ezab-eziyyeti haqqında bir aye nazil olur. Bu cür eziyyetlere düçar olmaq qorxusu ile yaşayan üç cavan oğlan öz adi yaşayışlarından el çekerek sehralara üz tuturlar. Hemin genclerden biri bundan bele heç vaxt ehali ile temas qurmayacağına, digeri xanımı ile yatmayacağına, sonuncusu ise bir daha leziz yemekler yemeyeceyine söz verir.

Bu üç neferin heyat yoldaşları Muhemmed Peyğemberin (s.e.s.) yanına gelerek öz erlerinin veziyyetlerini Ona xeber verirler. Hezreti Peyğember bu ehvalatı eşitdikde xeyli narahat olur ve derhal mescide üz tutur. Bu qeyri-adi veziyyeti aydınlaşdırmaq üçün camaatı bir yere toplayaraq bele buyurur:

"Men sizlerin peyğemberiniz olmaqla beraber hem evlenmişem, hem yemek yeyirem, hem de ki bedenimin qayğısına qalıram. Günümü camaat arasında keçirmekle sizinle ünsiyyetdeyem. Her kim menim yaşayış terzimden üz dönderse, menden deyil".

Hedisden de göründüyü kimi evlenib, aile sahibi olmaq peyğemberimizin sünnesi ve ibadetlerin en gözelidir.

Düzdür, evlenmek bezen ağır ve hessasdır. Lakin bunların heç biri Adem oğlunu aile heyatı qurmaqdan yayındırmamalıdır. Ümumiyyetle, insan çetinlikden qaçmamalıdır. Bu bir heqiqetdir ki, her bir şexs mehz çetinlikle qazandığı uğurunun sevincini unutmur ve daima onu qorumağa cehd gösterir.

Aparılan tedqiqatların neticesinde melum olmuşdur ki, bezi subay insanlar evlendikden sonra onlarda daxilen bir sıra xoşagelen deyişiklikler yaranmiş, aile idare etmek mesuliyyeti onları iş görmeye vadar etmiş ve neticede cemiyyetin feal bir

[1] 2 3 ... 8 >>