Yazar : Elçin Rüstemli



92-ci ilde 12 yaşım vardı. Döyüşlerin qızğın vaxtı iidi. Tez-tez Tovuzda kendimizin üstündeki dağa cıxıb oradan Koxanebi, Bayramlı kendlerindeki mövqelerimizden açılan top ateşlerine baxardıq, pulemyotların şaqqıltısını sayardıq. Bizim üçün bir növ eylence idi dağın başından döyüş meydanına baxmaq...

Noyabrın 19-da emimoğlu Mehman şehid oldu, qapıqonşuyuq, qaranlıq düşende herbçılerle dolu bir UAZ, arxasınca Mehmanın tabutu olan maşın geldi. Şehid anasının, bacılarının, qohumların qışqırığı hele de qulaqlarımdan getmeyib. Atası divara söykenib sessizce ağlayırdı, ona teskinlik vermeye çalışan yox idi. Dediler, qoy, ağlasın üreyi boşalsın. Amma Mansur eminin üreyi boşalmadı, Mehmandan 2 ay sonra partladı...

Bu facieli günde yene de biz uşaqların eyelncesi vardı, Mehman defn olunanda avtomatdan ateş acacaqdı, onun cenazesini getiren esgerler. Ellerinde ehemiyyestiz eşya kimi salladıqları "Kalaşnıkov"lara heyranlıqla baxırdıq. Esgerlerden biri başımı sığallayıb avtomatını mene uzatdı, ağır idi, sineme sıxıb bir az baxdım, "Mehmani bununla vurublar elemi" deye esgerden soruşdum. Susub çiyinlerini çekdi, derinden köks ötürüb silahı menden aldı, bir siqaret odlayıb damağına qoydu. Sonradan nenemden öyrendim ki, Mehmanın sinesini 6 düşmen güllesi parçalamışdı...

Qebristanlıqda biz uşaqlar cerge ile durub silahlarını hazır veziyyete getirmiş esgerlere yaxın durmağa çalışırdıq. Mehmanın cenazesini qebre salladılar, yene qışqırıq, hönkürtü... Mehmanın üstünü torpaqladılar, dünenden gözlediyimiz an gelib çatdı, komandir esgerlere komanda verdi: "Ateş!". Avtomatlar şaqqıldadı, sesden qulaqlarım tutuldu, daraqdan kenara sıçrayan patron gilizlerinin birini isti-isti elime götürdüm, barmaqlarım yandı, amma buraxmadım...

İler ötdü, bizim hemyaşıdlar ateşkes dövründe böyüsek de, müharibe dövrünün o anlarını unuda bilmedim. Xüsusen insanlardakı o semimiyyeti, vetenperverliyi, televizordan verilen vetenperverlik mahnılarını, Şemistan

[1] 2 >>