“(Ya Resulum!) Sene emr edildiyi kimi, düz yolda ol. Seninle birlikde iman getirenler (tövbe edib ardınca gedenler) de düz yolda olsunlar. Heddi aşmayın, çünki O sizin ne etdiklerinizi görendir!” (Hud, 122).

Ayede Allahın öz Peyğemberine tövsiyesi “istiqametlenmek” şeklinde ifade edilib. Heqiqeten, doğru istiqamete yönelmek, bu yoldan sapmamaq, yolun çetinliklerine dözmek insanı nicata doğru aparar. Tesadüfi deyil ki, Quranın “anası” adlandırılan Fatihe suresini oxuyarken Allahdan doğru istiqametli yol ve bu yolda sabitqedemlik isteyirik: “İhdinas-sıratel-müsteqim”. Yeni “Bizi doğru (müsteqim) yola yönelt!”

Önce öz istiqametini düzgün seçen, sonra da bu istiqamet üzre sebrle irelileyen adam Allahın razılığını qazana biler. Doğru yolu izlemek ise heç de asan deyildir. Çünki Şeytan bu yolun başında oturub, möminleri azdırmağa, ümidsiz etmeye çalışır: “(İblis) dedi: “Sen meni (Ademe secde etmediyime göre) azdırıb yoldan çıxartdığın üçün men de Senin düz yolunun (sıratül-müsteqimin) üstünde oturub insanlara mane olacağam!” (Eraf, 16).

Şeytanın en böyük hiylelerinden biri insanları ümidsizliye sürüklemek, meqsedden yayındırmaqdır. Mömin heç zaman ruhdan düşmemeli, müsibetlere sebr etmeli, mübariz olmalı, çetinlikleri aşmağa can atmalıdır. İslam passivliyi, etaleti beyenmir. İmam Cefer Sadiq (e) buyurmuşdur: “Mömin demir parçasından daha möhkemdir. Demir alovun istisinden yumşalar. Amma mömin eger öldürülülb dirildilse, sonra yene öldürülse, qelbinde zerrece deyişiklik hiss etmez”.

Aşağıdakı misal bir dünya cahangirinin sebr ve istiqametini bize nişan verir.

Dünya şöhretli meşhur fateh Emir Teymur deyirmiş ki, men heyatda qazandığım bütün uğurlara göre bir … qarışqaya borcluyam. Teymurleng cavanlıqda hakimiyyet uğrunda yerli monqol feodalları ile çox savaşırmış. O zaman hele qüdret qazanmayan ve terefdarı çox olmayan Teymur bu savaşlarda bezen qalib geler, amma çox vaxt meğlub olardı. Hetta bele döyüşlerin birinde ayağından aldığı yara ömrünün sonuna kimi

[1] 2 >>