İş ele getirdi ki, ondan
mektub almayanda özümü
narahat hiss edirdim.
İnsan yaranışdan beledir -
sevince olmasa da, kedere,
ağrıya bir müddetden sonra
öyrenceli olur. Keder ise geldimi,
qoşunla, deste ile gelir...
Son mektubunu bu ilin
fevralında almışdım: “Necesen?
Men ela. Senin üçün çox
darıxıram. Bilirem, mene hirsin,
hikken keçmeyib, amma
darıxıram. Bizi heyatımızın
deyişilmez hissesi - uşaqlığımız
bağlayır. Uşaqlıq ise yegane
gerçekdir. Fransa, İsveç, hara
olur-olsun - Şengen ölkelerinin
hansına gelsen, seni qonaq
etmeye hazıram. Biz düşmen
deyilik. Sene ehtiyacım var.
Oralar ne sene, ne de mene lazım
deyil. Men Avropa vetendaşıyam,
sen ise Azerbaycan. Ora ise
Qarabağdır. Sene gönderdiyim
şekil Şuşada yox, Zalsburqda
çekilmişdi. Yaranı qaşımadım,
kesdim. Axı, hekimem)) Üzr
istemeyecem, sen bu zerbeye
layiq idin. Hesab beraberleşdi.
Avropada görüşenedek”.
Zoyanın mektubu qefil ölüm kimi
meni ikiterefli yolun ten
ortasında haqlamışdı. İşe teref
gelirdim. Yeni elektron mektub
haqda xeberdarlıq telefonuma
gelmişdi. Dayana bilmeyib açdım.
Yolu keçe-keçe oxumağa cehd
eledim. Bakının tıxacdan qiyamet
gününü andıran yolları bir anda
gözüme bom-boş göründü.
Heyatımın da, yolumun da ten
ortasında Zoya ile tekbetek
qalmışdım. Üz-üze gelseydik, ona
bir söz demeye cesaretim
çatmazdı. O, qalib teref idi, men
ise meğlub, zererçekmiş. Qalibler
ise mühakime olunmur...
Zoya menden böyük idi. Qonşu
heyetlerde yaşayırdıq. O, hemişe
ağıllı, temkinli idi. Menim kimi
çoxları üçün nümune olmuşdu.
Yorulmadan, usanmadan
oxuyurdu, dincelmeden idman
edirdi. Hamımızdan uzunboylu
ve gözel idi. Uşaqları adeten
birleşdiren xüsusi sebebler
olmur. Biz bir heyetde
böyüyürdük, bir yerde
oynayırdıq. Heç ağlımıza da
gelmezdi ki, günün birinde bir-
birimiz üçün neinki yadlaşarıq,
hetta düşmene de çevrilerik.
1988-ci il hadiselerinde anası
onu ve qardaşını qoyub
“uzaqlara” getmişdi. Ora hemin
“uzaqlar” idi ki, biz heç vaxt heç
bir

[1] 2 3 >>