pasportla, heç bir mebleğ
qarşılığında ora gede bilmerik.
Zoya da gede bilmirdi. Siyasi-milli
qarşıdurma aileni parçalamışdı.
Ermeni qadın iki körpesini qoyub
İrevana getmeli olmuşdu. Onu
uzaqlaşdıran sebebi ise heç kim
bilmirdi. Bu sirri birce Zoyanın
nenesi bilirdi.
Üz-gözünden hemişe zehrimar
yağan, qara paltarlı, ezgil kimi
buruşmuş ermeni qadın her
seher hamıdan evvel oyanır,
heyetde dövre vururdu.
Burnunun altında ne ise danışır,
var-gel edirdi. Belke de, gelini
evden gederken qoyduğu bir
parça kağızı dua kimi
ezberlemişdi. Qonşular deyirdiler
ki, gelini evden qaçıb gedenden
sonra Anuş xala bir hefteye
qocaldı. İki anasız uşağa “ananız
qayıdacaq” demekden dili qabar
tökmüşdü. Müharibenin en
qızğın vaxtında - bu o vaxtlar idi
ki, bezen bir mehleye eyni günde
iki şehid gelirdi, qonşular
Anuşdan üz döndermediler, ona
hemişe acıdılar.
Bes Zoya? İndi ne qeder
fikirleşiremse, Zoyanın ürekden
güldüyünü yadıma sala bilmirem.
Onun tertemiz derisi, sağlam
saçları, şux qameti ise hamının
diqqetini çekirdi. Biz bütün
uşaqlar kimi dalaşırdıq, bir-
birimizi döyürdük. Bele
davalarda Zoyanın adı heç vaxt
olmazdı.
Dialoqlarımızda “düşmen”,
“müharibe” kelmelerinin
olduğunu da xatırlamıram. Onun
bizden “ferqini” de üzüne
vurmamışdım. Dostluğumuzda
idareeden teref de o idi.
Yay seheri idi. Zoya hemişeki
kimi meni heyete çağırırdı.
Texminen beş ve ya altıncı
sinifde oxuyurdum. İmkan tapıb
qapıya gedene qeder qapımızın
açıldığını ve berkden çırpıldığını
eşitdim. Nenem mene qeder
qapını açıb Zoyanın “cavabını”
vermişdi.
Bir müddet heç ne anlamadım.
Qız mene yaxın gelmirdi. Men
yaxınlaşanda ise heç ne
demeden iteleyib uzaqlaşdırırdı.
Bir defe ise guya tesadüfden
demir hasarın üstünden
küreyime tullandı. Üzü üste
asfalta çırpıldım. Şüşe qırıqları
dizlerime dolmuşdu.
Men ancaq mektebi bitirenden
sonra öyrendim ki, nenem
Zoyaya “uşağımı bir de çağırma”
deyib qapını çırpıb. Qapının
arxasında ise “mürted köpek
qızı”

<< 1 [2] 3 >>