deyib.
Eslinde o, çox yaxşı dost idi.
Uzun iller münasibet qurduğum,
dostluq etdiyim hamıda onun
xüsusiyyetlerini axtardım.
Amma tapa bilmedim. Uşaqlıqda
başlayan dostluq ilk sevgi
kimidir, o ne bitir, ne de davam
edir. İndi günahkar da
axtarmıram. Zoya meni sosial
şebekede tapandan sonra uzun
müddet heç ne yazmadı.
Sadece, dostluq gönderdi. Mende
ona qarşı hirsle utancın qarışığı
olan hissler var idi. Bu da keçib
getmişdi. İş ele getirdi ki, bir
müddet sonra uzun-uzadı
mektublar yazmağa başladı. Her
mektubun içinde ise bir foto... Bu
fotolar adeten Göyçe gölünde
çekilirdi. Ancaq bir ilden sonra
Zoyanın neye nail olmaq
istediyini anladım. O, meni
yaralamaqdan zövq alırdı. Gede
bilmediyim yerlerden yazıb meni
qıcıqlandırırdı. Zoyanın
sayesinde ilk defe özüme qarşı,
acizliyime qarşı ikrah hissi
duydum. Bu hissi hele de
ciyerimin ortasında, medemde
hiss edirem. Sanki iyrendiyiniz
neyise size mecburen
yedirdibler. Lap tutaq ki,
qurbağanı...
Zoya cavabsız mektublarını bir
müddetden sonra kesdi. İstediyi
neticeni aldığından emin idi...
O vaxt dizlerime dolan şüşeler
meni tanımadığım Şuşa fotoları
qeder ağrıtmır. Men Şuşada
olmamışdım. Zoya ise uzun
müddet heysiyyatımla oynadı.
Her defe ondan elektron mektub
gelende özümü baxmaqdan
çekindire bilmirdim. O ise
eylenirdi. Danimarka, İsveçre
kendlerinde çekdirdiyi fotoları
mene Şuşa, Laçın kimi sırıyırdı.
Mektubların ardı kesilib.
Dizimdeki yaraların da yeri
çoxdan itib. İncidilen
heysiyyatım ise sağalmır.

<< 1 2 [3]