Fexr et anam, ağla, amma gözleme…


Şehidem! Beli, şehidem! Anam, bacım, atam, dostum hemişe ağlayacaqlar, hem de sevinecekler ki, men şehidem!


Hamı bu adımla fexr edecek, sevinecek, amma o, hemişe ağlayacaq. İller keçecek, yara sağalacaq, amma o, hemişe ağlayacaq. Toy olacaq, her kesin gelecek halı yaxşı olacaq, zamanla hamı unudacaq, amma o, hemişe ağlayacaq.


Dostum deyir: "Menim şehid qardaşım, seni unutmayacam!”.


Zaman keçecek unudacaqsan!


Atam deyecek: "Oğlumu dövletim, menim vetenim öldürdü”. Atacan, keçecek!


Bacım deyecek: "Qardaş, gözümü yolda qoydun”. Bacım yaxşı olacaqsan! Amma o, hemişe ağlayacaq.


Körpeler böyüyecek, menimle fexr edecekler. Her körpede meni görecek, her qapı açılanda menim geldiyimi bilecek, her toy sesi gelende ele bilecek ki, menem. 


Men şehidem!


Dostlarımla danışanda hamımız şehid arzusu ile gelmişdik, amma men şehidem! Ne yaxşı ki, şehidem, amma o, ağlayır. Sen şehid anasısan, ağlama bilirem deyeceksen ki, övlad acısını bilmezsen. Her kes xoşbext olsa da sen ağlayacaqsan, o, hemişe ağlayacaq, menim anam ağlayacaq. Ağlama anam, men şehidem!


Elim yaralananda özün bağlayırdın,"oğlum, etme bele” deyirdin. Sene bir şey olsa yaşaya bilmerem anacan, yaşa, fexr et şehid oğlunla! Ağlama demeyecem, çünki onsuz da ağlayacaqsan. Qapıda gözlerin yol çekecek anacan, ağla, amma gözleme, gele bilmeyecem. Bağışla, her zaman sözünü eşitmişem, amma gözleme, gelmeyecem. Mene şehidim de! Bu ad menim adımdır! Men senin oğlunam! Fexr et anam, ağla, amma gözleme…


Gözleme şehidini!