Qedim zamanlarda böyük bir ölkenin böyük bir alimi var idi. Bu ölkede gencler bu alimin yanına elm öyrenmeye gelirdi. Bir gün çaresizliye düşen bir telebe alime dedi:
Artıq bundan sonra sizin yanınıza gele bileceyem. Ve sonra da bu sözleri elave etdi:
Çünki çox kiçik evde yaşayıram. Atam da, anam da, qardaşlarım da, bacılarımda menimle bir yerdediler. Elm örenmek üçün ise fikir ve diqqet lazımdır. Ancaq menim yaşadığım evde mümkün deyil.
Alim evvelce ona heç birşey demedi. Sonra üzünü güneşe çevirmeyi xahiş etdi, sonra ise eli ile üzünü örtmeyi xahiş etdi. Genc telebe alimin dediyi kimi etdi üzünü eli ile örtdü. Alim daha sonra bele dedi:
Görüsen, eslinde, elin kiçikdir ama böyük güneşin işığını (hetta heraretini de) “örtmek” üçün kifayetdir, eyni ile bunun kimi. Heyatdakı kiçik problemleri de böyük meqsedlerden uzaqlaşdırmaq üçün bu kifayetdir. Bir sözle, nece ki, elin güneş işığının sene çatmasına mane olur, elece de beynindeki işığın qelbinden üze çıxmasına mane olur. Ona göre de öz acizliyine ve çaresizliyine göre heç kimi ihtiham etme, acizliyine ve çaresizliyine göre heç kimde günah görme.

sakit_ve_sessiz [OFF] (28.08.2014 / 04:51)
cox sagolun