Qapı-qapı düşüb “Allah rizası üçün” pul, erzaq paylayırlar evlerde, mehlelerde, kendlerde. Ele evler var ki, hamı bilir o bölgede, o evler o adamlarındır. Ne qeder “qayit, dön, olmaz, etme” deyirler, alınmır. İnsanların avamlığından, cahilliyinden istifade edib isteklerine nail olurlar.

Bir de bilirsinizmi, nece nail olurlar isteklerine? Sevgi bexş elemekle. Gülmeyin, heç teecüblenmeyin de. Bu gün bizim cemiyyetde başımıza gelen bütün felaketlerin arxasında ehtinasızlıq, soyuqqanlılıq, sevgisizlik ve “menden keçdi, ne vecime” deyib şükür elemek durur. Amma onlar...Onlar “qardaş, seni anlayıram”, “qardaş, al bu pulu, get filan işini gör”, “qardaş, qorxma, arxandayam”, “qardaş, men varam, ürekli ol”, “qardaş, ölmemişem ki” deye-deye qardaşı yaman güne qoyurlar. Ve sonra lap ele Allahın da adından danışır. Bir gün gelib deyir ki, “qardaş, bes indi de Allah seni çağırır. Get onun uğrunda vuruş. Bes bilmirdin? Bizi o göndermişdi axı”. Qardaş da gedir. Gedir ve ölür... İnsanlara verdikleri temennalı sevginin qarşılığını bizim gözümüz baxa-baxa canları ile ödedirler onlara. Bizimkilere, bizim balalarımıza. Şexsen men qorxuram. Çünki bu gün az qala elimizde böyüyen, tanıdığımiz adamlar gedir elimizden. Bu o demekdir ki, sabah lap ele evimizin içindekiler gede biler.

İndi sadece oturub qınadığımız o uşaqları, o adamları belke de biz ele evimizdekilere xatir xilas eleye bilerik. Onlara gerçek sevgi verib, onlarla maraqlanıb, heyatlarını xilas eleye bilerik belke de. Özü de bu meselede resmi qurumların gördüyü iş, ictimaiyyetin göre bileceyi işin yanında heç nedir.

Bizse, özümüzü hemişe olduğu kimi kiçildirik. “Bü, böyüklerin işidir” deyib, vicdanımızın başını qatırıq. Bu yazının sonunda çox mehşur bir filmden bir epizod düşdü yadıma. Komandir soyuqdan, yorğunluqdan keleyi kesilen esgerlere deyir ki, “ölmeyin ulan, ölmeyin, ölürseniz, olsa-olsa, süslü-püslü bir karının okuduğu bir dakkalıq televizyon haberlerine ad olursunuz, o kadar, anladınızmı, ölmeyin!!!...”

<< 1 2 3 [4] 5 >>