atamgil onsuzda sabah qayıtmalı idiler..Asif emimde gelecek...
-Yeni ne???!!! Meni ona verecekler?!!!!
-Bilmirem...Amma istemezdim onunla evlenesen...O eclafın biridi...Sense mene doğma birisen...
Günelin yene ümidleri qırılmışdı...Hetda param-parça idi....Gözlerinden süzülen yaşlar yağış damcıları kimi masaya bir-bir düşerken Anar bunu görüb:
-Niye ağlayırsan? Sen istemirsen onu?
-Günel onun bu sözlerinden sonra az qalırdı masada ne var hamısını Anarın başına çırpsın...
-Sen ne danışırsan?!!!(AXMAQ MEN HELEDE SENİ SEVİREM!!!!!!!)
-Yaxşı anladım onu sevmirsen...Amma elçi gelirse,demeli seni heqiqeten sevir...Men onun evine getdim,hedeledim... Belke fikri ciddi deyi deye amma,fikri heqiqeten ciddi imiş...
-Anar xahiş edirem sus!!!
-Eger istemirsense deye bilersen sabah...Mecbur deyilki..
Eslinde Güneli bu qeder üzen elçilik meselesi deyil,onun ümidlerinin qırılması idi...Demeli yenede Anar ona qarşı heç bir şey hiss etmirdi...Demeli bütün bunları Günel onun qohumu olduğu üçün etmişdi...Ne qederde acı olsada bilirdi Anarın başqasını sevdiyini...Artıq daha da emin idi xeste olanda adını sayıqladığı qızı sevdiyini....
Günel:
“Allahım ne qara bextim varmış”- deye qelbinin derinliklerinde üsyan ederken, Anar bu deqiqe şirketde Samirin Aytenle olduğunu düşünüb, ağlında onları ayırmaq üçün min cür fikir qururdu.....Her ikisininde üreyini ac canavarlar gemirirdi sanki...Bunun nece hiss olduğunu anlamaq o qederde çetin deyildi...Günelin aramsız gözlerinden süzülen yaşlar,Anarın bir nöqteye baxan qızarmış gözleri bunu açıq-aşkar bildirirdi....................
Saat 18:25....
Samir masadan telefonunu götürüb otaqdan çıxır...Letafete baxıb:
-Anar bey helede yoxu?
-Xeyr Samir bey....
-Aydındır...-deyib Aytenin otağına doğru gedir..İçeri keçib masaya söykenir...Ayten Samire gözucu baxıb,işine davam edir...
-Ne edirsen?
-Görmürsen?
-Görürem...Men indi eve getmeliyem,gel seni eve qoyum,sonr gedim..
Ayten elindeki vereqleri yere qoyub:

<< 1 ... 105 106 [107] 108 109 ... 208 >>