üçün...Qelbinin döyüntülerini...(Eliyle göz yaşını silir..ve Samirin elini sinesine qoyur) Qelbinin döyüntülerini bax buramda,ta üreyimde yaşamaq üçün...Seni ruhumda hiss etmek üçün..-deyir ve gözlerinden süzülen yaşlar mirvari tek ard-arda Samirin qoluna düşür...
Samir onu sevmesede,onun bu halına acıyırdı..Eliyle onun üzünden tutub yumşaq sesle:
-Ağlama...
-Men bele yaşaya bilmirem....
Sunayın göz yaşları dayanmırdı. Samir çıxılmaz veziyyetde idi...Sunayın ağlaması ve yalvarış dolu gözlerle baxması,Samiri daha da meyus edirdi...
-Xahiş edirem ağlama...Gel çıxaq bir yerde yemek yeyek..Ne deyirsen?
-Mene yemek lazım deyil...Senin yanında ömrümün sonuna qeder ac qalaram...
-Bele danışma..Hele gencsen,daha kimler çıxacaq qarşına..
-Heç kimi istemirem,niye anlamırsan?
-Sunay,bax bunları sonra da danışa bılerik..İndi seni eve aparacam...Amma birde kimseden xebersiz evden çıxma...-deyib Sunayla birge otaqdan çıxır...
Ayten kitabxanadan çıxıb, otağına çıxarken,pillekanın başında bedeni de,baxışları da donub qalır.. Çünkü o, qapısı bağlanan liftden Samirle,Sunayı görür...O an bütün bedeni boşalır...Elleri esdiyi üçün elindeki kitab,pilekenden yuvarlanaraq,aşağıya doğru düşür..Oradan uzaqlaşmaq istesede,ayaqları sanki yere kilitlenmişdi...
Günel yuxudan oyanmasına baxmayaraq,artır bir neçe saat idiki yatağından qalmamışdı...Gözlerini bir nöqteye cemleyib sadece baxırdı...Türkan xanım qapını döyüb içeri keçir..
-Ne olub qızım? Aşağı düşmedin mende narahat oldum..Xestelenmisen?
Günel yerinde duruxub dolmuş gözleri ile Türkan xanıma baxır..Xırıltılı ses tonu ile:
-Men onu unuda bilmirem xala....Men ölürem,her defe onu görende ölürem...(Berkden ağlayır)
Türkan xanım Günelin ne demek istediyi anlayıb ona sarılır...Özüde kederlenir...
-Üzme özünü qızım...Allah kerimdir..
-Daha bele bacarmıram, Türkan xala..Qelbim meni dinlemir...İçim yanır sanki..Axı menim heç kime bir pisliyim yoxdur..Niye bunlar...............
Sözünü bitire bilmeyib

<< 1 ... 139 140 [141] 142 143 ... 208 >>