“Yer üzünde yaşayan ele bir canlı yoxdur ki, Allah onun ruzisini vermesin. Allah onların sığınacaqlarını da, emanet qoyulacaq yerlerini de bilir. Bunların hamısı açıq-aşkar kitabdadır (lövhi-mehfuzdadır)” (Hud, 6).

Bir neferin gözel bağı vardı. Öz bağını çox sevir, ona qulluq etmekden zövq alırdı. Bağın çox hissesini üzüm tenekleri teşkil edirdi. Bu adam tenekleri vaxtında budayar, dermanlayar, mehsul zay olmasın deye talvar düzelderdi. Özü dindar idi. Herden balaca oğlu da oynaya-oynaya onun yanına geler, gördüyü işi diqqetle izleyer, bezen sual vererdi. Verdiyi sualların bir qismi de bele olardı: “Ata, filan şeyi kim yaradıb?” “Filan şey kimindir?” Ata da bir qayda olaraq cavab vererdi: “Allah yaradıb, oğlum. Her şeyi Allah yaradıb”. “Her şey Allahındır, oğlum. Biz de Allahınıq, gördüyün her şey Onundur, Amma bezi şeyleri Allah yaradıb ve bize verib ki, istifade edek”.

Bir gün ata yene bağda işleyirdi. Hele talvar düzeltmeye macal tapmadığı üzüm teneklerinden birine yaxınlaşanda gözlerine inanmadı. Tenekdeki iri üzüm salxımları pis günde idi. Kimse üzüm gilelerini qırıb yere tökmüşdü. Teneyin dibi yarı yeyilmiş üzüm gileleri ile örtülmüşdü.

Adam çox qezeblendi. Hirsini saxlaya bilmeyib qışqırdı: “Kim bu üzümleri zay eleyib? Elime keçse, onun derisini üzeceyem”. Sese oğlu yaxınlaşdı. O da atasını qezeblendiren “günahkar”ın kim olmasını görmek isteyirdi. Axı, atası heç vaxt boş yere hirslenmirdi.

Adam etrafa boylandı. Bu işi edenin hansısa heyvan ya quş olduğunu anlamışdı. İndi onu tapmaq qalırdı. Qulağına qonşu tenekden xışıltı sesi geldi. Yarpaqların xışıltısı idi. Adam yaxınlaşdı. Yarpaqları aralayıb baxdı. İki tısbağanı “cinayet üstünde” yaxalamışdı. Tısbağalardan biri artıq henirti eşidib başını qınına soxmağa macal tapsa da, o biri hele de qabaq ayaqlarını teneyin gövdesine söykeyib dikelmiş veziyyetde, torpağa deymesine az qalan bir üzüm salxımının gilelerini yemekde idi.

- Aha, tapdım sizi, ay yaramazlar!

Adam yaxına gelib, tısbağaları

[1] 2 3 >>