yerden qaldırdı. İndi bunlara nece ceza versin ki, hirsi soyusun? Ağlına gelen ilk fikre uyğun hereketi etdi: “Siz menim bağımın altını üstüne çevirirsiniz. Men de sizinle eyni reftarı edeceyem”. Tısbağaları arxası üste torpağın üstüne qoydu. Bilirdi ki, tısbağa qını üste qalanda çevrile bilmir ve en kömeksiz veziyyete düşür. Bu yolla onları bir müddet cezalandırmaq isteyirdi. “Qoy, bir neçe saat bele qalsınlar, ağılları başlarına gelsin. Aclıqdan üzülsünler. Sonra yene çevirib ayaqları üste qoyaram”.

Adam iş-gücü ile meşğul olmağa davam etdi. Axşam qefil aldığı xeberle bağı buraxıb şeherdeki evine qayıtmalı oldu. Bir hefte evde olması gerekirdi.

Bir hefte keçdi. Yene ailesini toplayıb bağa qayıtdı. Ağaclardan, teneklerden ötrü darıxmışdı. Derhal bağın içine çıxdı. Oğlu da qaça-qaça ona yaxınlaşdı. İlk sualı da bu oldu:

- Ata, bes bu bağ kimindir?

- Elbette, Allahındır. Amma bizim ixtiyarımıza verib ki, biz onun mehsullarından yeyek. Ona göre biz bağa qulluq edirik ki, mehsulları zay olmasın. Axı, bu Allahın bize emanetidir.

Oğlu daha bir sual verdi:

- Bes, arxası üste çevirdiyin tısbağalar kimindir? Onları da Allah bu bağla birlikde bize emanet verib?

Dünya atanın başına herlendi. Tısbağaları evvelki veziyyetine qaytarmağı unutmuşdu! Bu veziyyetde onlar ölüme mehkum idiler. Arxası üste qaldıqları müddetce ne yeye, ne de içe bilecek, acından ölecekdiler. Hem de quşlar bu veziyyetde onların bedenini dimdikleri ile didib parçalayacaqdı. Bu zavallılar da özlerini müdafie ede bilmezler. “Aman Allah, men ne etdim?”

Tısbağaları qoyduğu terefe qaçdı. Hemin yerin üzerinde, torpağa yaxın hündürlükde bir serçe dolaşırdı. Fikrinden bu keçdi: “Yeqin tısbağalar acından ölüb. Bu serçe de onların çürümüş bedenini yeyir”.

Yaxına geldi. İlahi, bu nedir? Gördüyü menzereden donub qaldı. Tısbağalar ölmemişdi. Onları ne veziyyetde qoymuşdusa, elece qalmışdılar. Ayaqlarını, ellerini aheste terpedir, boyunlarını o teref-bu terefe dönderirdiler. “Bes, bir hefte

<< 1 [2] 3 >>