ne yeyibler? Nece olub ki, acından ölmeyibler?” Gözü serçeye sataşdı. Serçe dimdiyinde yarpaq qırıqlarını daşıyıb, tısbağaların ağzına qoyurdu! Adam daye kimi tısbağaları besleyen serçenin işi qarçısında heyretde idi. Yaxın gedib tısbağaları ayaqları üste çevirdi. Yanında duran ve menzereni sessizse seyr eden oğlunun saçlarını tumarlayıb, bayaqkı sualın bir qeder gecikmiş cavabını verdi:

- Elbette, bu tısbağalar da Allahındır, oğlum! Allahındır, buna heç şübhen olmasın!..

<< 1 2 [3]