oxuyuram, o ferqlidir ve bununla bele ele heminkidir, röyasız yuxular kimi zengin, zehletöken ve yorucu, herden onun sedaları altında özüm de yuxuya gedirem, sevin ki, onu eşitmirsen, sevin ki, bele uzun müddete canın menim mektublarımdan qurtarıb.
***
Defelerle başqa ifadeni eşitmek isteyirem, deqiq desem: jsi muj* (*çex dilinde “sen menimsen” demekdir). Niye mehz onu? Axı o heç mehebbet demek deyil, daha çox yaxınlıq ve gece demekdir.
***
Meselen, yadımdadır, sene Praqada xeyanet edib-etmediyimi soruşmuşdun. Yarı zarafat, yarı ciddi, yarı laqeyd – yene üç yarı, mehz ona göre ki, bu qeyri-mümkündür. Axı mektublarım sende idi – ve bele bir sual. Bu mümkündürmü? Bu azdır, men daha mümkünsüz etdim. “Yox, sene sadiq qalmışam” – dedim. Nece olur insanlar bele danışır? Yadlar kimi hemin gün biz bir-birimizle danışdıq, bir-birimize qulaq asdıq, uzun ve tez-tez.
***
Men kirliyem, Milena, dehşet kirli, ona göre temizlik haqda bele ses-küy salıram.
***
Niye insan “bele olunmalı” şeylerle barışmır – ters, intihara tehrikedici, elahidde gerginlikde yaşamır (bir defe bu mövzuda ağzından nese qaçırtmışdın, onda men hele seni lağa da qoymuşdum), – yox, o, özünden razı halda bu qefesi dağıtmaq, ağılsız heyvan kimi ondan çıxmağa cehd gösterir (hele üstelik heyvan kimi bu ağılsızlığa sevinir de), – ve bununla da gerginleşmiş, qızışmış elektrik cereyanını özüne teref çekir, bu cereyan da onu vurur ve demek olar ki, yandırır.
***
Xestelenme, Milena, birce xestelenme. Yaxşı, yazmaya bilersen, ancaq qoy bunun sebebi xestelik olmasın.
***
Bele, sen yataqdasan ve men bir balaca senin qeydine qalıram: qaçıb baş çekirem, elimi alnına qoyuram, yuxarıdan aşağı sene baxanda gözlerinde qerq oluram, sonra otaqda var-gel edirem, hemişe, her saniye, qarşısıalınmaz qürurla derk edirem ki, senin üçün yaşayıram, bunu mene icaze veribler, – ve yene bir defe qarşımda durub mene elini uzatdığın üçün sene teşekkür edirem. Bununla bele xesteliyin ele de ciddi deyil, tezlikle keçib gedecek ve

<< 1 ... 16 17 [18] 19 20 ... 23 >>