Gün işığına döze bilmirdim, ümidsizlik içinde idim, azmış heyvan kimi gücüm yetene qeder yüyürürdüm ve el çekmeyen fikir: “Onu da özümle götürüm!” – ve tam buna zidd olan başqa bir fikir: “Meger o olan yerde qaranlıq ola biler?”
Soruşursan nece yaşayıram; bax bele yaşayıram
***
Tenha qeyri-kamilliye dözmek lazımdır, her saniye, ikilikdeki qeyri-kamilliye dözmek lazım deyil. Meger onları qopartmaq üçün gözler yoxdur? Ele eyni meqsed üçün ürek yoxdur?
***
Tekce xiffet heqiqidir, onu şişirtmek olmur. Ancaq xiffetin heqiqiliyi de, onun heqiqiliyinden daha çox, yerde qalan her şeyin yalanla ifadesinden asılıdır.
***
Yeri gelmişken, özün de deyirsen ki: “Nemate sily milovat” (çex dilinde “Sizin gücünüz yoxdur”); meger bu “heyvanla” “insan” arasında yeterince ferq deyil?
***
Ona kimi ve ondan sonra da uğultunu eşidirdim, axı bu qorxulu, yeraltı uğultu bütün heyatımı, bütün yaşayışımı teşkil edir, o sussa, heyatım da bitecek, axı bu gözlerini yummaq kimi yüngül ve asandır.
***
Elbette, bütün bunları çevirib demek olmaz ki: her şey keçdi, indi sakitem, indi xoşbextem ve münasibetlerimize göre hedsiz minnetdaram. Bele demek olmur, baxmayaraq ki, bu heqiqete çox yaxındır (minnetdarlıq var, yalnız melum menada xoşbextlik de var, ancaq sakitlik, bax, o, yoxdur).
***
Men senin eqidenle yaşayırdım (ve burda senin şexsini ilahileşdirmirem – bu cür eqide her kesi ilahi edir), ayağım altda heqiqi dayağım yox idi; qeyri-ixtiyari bundan ele qorxurdum ki, – öz torpağımdan ne qeder yüksekde pervazlandığımı tesevvür bele etmirdim. Bu çox pis idi – menimçün de , seninçün de. Bir heqiqet sözü, amansız heqiqet kifayet idi ki, meni yüksekliklerimden girehe çeksin, sonra yene bir söz – ve daha bir gireh, nehayet bütün dayaqlar mehv olur ve telesik yere düşürem, halbuki mene ele gelir, çox leng düşürem.
***
Ve sen bele zülmetden qorxmursan? Zülmet istiliyi olmayan zülmetden!
***
Bilirdimmi ki, bu keçecek? Bilirdim ki, bu keçmeyecek.
***
Milena, axı niye geleceyimizden

<< 1 ... 18 19 [20] 21 22 23 >>