demeye bendik ki, o birimiz, şübhesiz, növbeti saniyede qapını arxasınca örtsün. Tebii, o sonra qapını yeniden açacaq, zira onların bu otağını terk etmek de olmur. Biri digerinin oxşarı olmasaydı, daha sakit olardı, özünü ele göstererdi ki, sanki o terefe baxmır, yavaş-yavaş otağı yığışdırardı – sanki diger otaqlardan heç ne ile ferqlenmir. Amma hardadır o bext, o da öz qapısının ağzında eyni işle meşğuldur, bezen ise ikisi de qapı arxasında qalır ve budur gözel otaq boşdur.
***
Tam deqiqlikle ölçülüb-biçilen söz yoxdur.
***
Otuz sekkiz illik seyahetin (bir halda ki, yehudiyem bu daha uzun çekdi) sonunda, sanki tesadüfen küçenin döngesinde birden Sizi görürem, görmek üçün heç arzulamadığım birini, özüde indi, bele gec. Onda, Milena, qışqıra bilmirem, içimde heç ne qışqırmır, axmaq sözler söyleye bilmirem, onlar mende yoxdur. Ve diz üste düşmeyimi, yeqin ki, yalnız gözümün önünde ayaqlarınızı görende başa düşürem. Ve ehtiramla onlara toxunuram.
***
Siz – genc, gözel – taxta stolun yanında möhkem dayanmısınız ve parıldayan gözlerinizin nuru ile dünyevi hüznü boğursunuz.
***
Suallar kifayetdir; onlar yeraltı gecede berk yatmışdılar; onları gündüz işığına çağırmaq neye lazımdır? Onlar boz ve qemlidirler – ve insanı da bu hala salırlar.
***
Siz meni düz başa düşmediniz, ancaq eybi yoxdur: nitq mene ünvanlanıb, mense heç de teqsirsiz deyilem, qeribe de olsa, esas ona göre ki, yuxarıda verilen bütün suallara yalnız “yox” ve “heç vaxt”la cavab vere bilerem.
***
Milena, insanları tanımaq sahesinde işleriniz necedir?
Herden bu biliyinize şübhe etmeye başlayıram, meselen, Siz Verfel haqda yazanda; setirlerinizde mehebbet (belke de, ele tekce mehebbet) de seslenir, ancaq qanmaz mehebbet; Verfelin bir insan kimi mahiyyetinden uzaqlaşsaq ve onu bir gombul kimi mühakime etsek (yeri gelmişken, bu tenbeh de mene yersiz görünür, – mence Verfel il ilden daha yaraşıqlı, daha mehriban olur, düzü, onunla gec-gec görüşürük), meger bilmirsiniz ki, ele tekce gombullara

<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 ... 23 >>