qehete çıxdı. Qara qış xeyli heyvanı mehv eledi. Sonra qırğızlar gelib, en yaxşı ilxısını zorla onun elinden aldılar ve belece, İlyasın malı-dövleti zavala uğradı. Get-gede İlyasın maddi durumu pisleşdi, gücü ise azaldı. Yetmiş yaşına çatanda İlyas ele veziyyete düşdü ki, xalçalarını, yeherlerini, kürklerini, içigilerini (uzunboğaz çekmenin nisbeten yüngül növü — A.Y.), daha sonra ise mal-heyvanını satmağa mecbur oldu ve tamamile yoxsullaşdı. Heç özü de xeber tutmadı ki, o qeder servet haraya yox oldu ve elacsız qalıb, ahıl yaşında arvadıyla birlikde el qapılarında muzdurluq elemeye başladı.

Artıq İlyasın bütün var-dövleti eynindeki pal-paltarı, kürkü, xez papağı, içigisi ve başmaqları idi, bir de ağbirçek arvadı Şam-Şemagi. Evden ayırdığı oğlu qürbet ellere üz tutmuşdu, qızı ise dünyadan köçmüşdü. Odur ki, bu dünyada ahıl er-arvada el tutacaq bir kimse qalmamışdı.
Qonşu Muhemmedşahın bu insanlara üreyi yandı. Özü ne hedsiz varlı idi, ne de çox kasıb, sadece düzenli bir yaşamı vardı ve xeyirxah biriydi. Bir vaxtlar İlyasın süfresinde yediyi duz-çöreyi o, hele unutmamışdı. Rehmi geldiyi üçün qocaya dedi: "İlyas, arvadını da götürüb, bizim eve yerleş. Yayda imkanın yetdikce, bağ-bağçada işleyer, qışda mal-heyvanı yemleyersen. Şam-Şemagi ise qoy madyanları sağıb, kumıs hazırlasın. Yemeyiniz, geyiminiz menim boynuma, bundan başqa üreyiniz ne ise istese, deyersiniz, onu da vererem".

Qonşusuna teşekkür eden İlyas arvadıyla birlikde Muhemmedşahın himayesine sığındı. İlk vaxtlar çetinlik çekseler de, sonradan bu şeraite öyreşdiler, er-arvad qonşunun evinde yaşamağa ve imkanları yetdikce işlemeye çalışdılar.

Ev sahibine bu cür adamlarla işlemek el verirdi, çünki qocalar özleri teserrüfat sahibi olduqlarından her işin çemini bilirdiler, tenbel deyildiler, bacardıqları qeder işe can yandırırdılar. Muhemmedşaha ağır gelen yalnız o idi ki, vaxtile böyük imkan sahibi olan bu insanlar indi nece ağır duruma düşübler.

Bir gün uzaq diyardan Muhemmedşahın qapısına

<< 1 [2] 3 4 5 >>