Günorta güneşinin qızmar şüaları tarlaları yaxıb, qovurmaqdaydı. Fermaların etrafında biten ağacların arasıyla uzanan, qara ve yumşaq torpağın çılpaqlığını deymiş çovdarlar, sapsarı saralan buğdalar, yaşılımtıl-sarıya çalan yulaflar ve tünd yaşıl rengli yoncalar heresi öz rengine uyğun zolaqlarla örtüb, bezemişdi.

Tepenin üstündeki inekler, eynile esgerler kimi, sıraya düzülmüşdüler: aralarında ayaq üste dayananlar, yerde ağnayanlar, yonca qırpıb, gövşek vuranlar da vardı. Geniş tarla boyu sepelenen bu zavallılar güneşin parlaqlığından öz iri gözlerini qıymağa mecbur idiler.

Yanlarını basa-basa, bir-birinin ardınca yeriyen iki qadın — ana ve qız — zeminin arasıyla uzanan ve tapdanmaqdan işlekleşen cığırla bu inek sürüsüne teref gedirdi.

Çiyinlerine qoyduqları ve çellek çenberinden hazırlanmış asqının her iki ucundan sink hazırlanmış bir vedre asılmışdı ve qadınlar her addım atanda güneşin parlaq şüası bu bembeyaz demire düşerek, gözlerini qamaşdırırdı.

Heç dinib-danışmırdılar. İnekleri sağmağa gedirdiler.
Heyvanlara çatıb, vedrelerini yere qoydular, yerde ağnayan bir cüt ineye yanaşıb, taxtadan yonulmuş başmaqlarıyla onların böyrünü tepiklediler.

İnekler ağır-ağır yerden qalxdılar, qabaq ayaqlarını dikeldenden sonra çetinlikle de olsa, öz iri sağrılarını yerden qaldıra bildiler. Görünen o idi ki, iri, sallaq ve beyaz yelinlerinin südle dolu olması yerden qalxmalarını lap müşküle çeviribdir.

İneklerin qarnının altda dizlerini yere atan Malivuar xala ve qızı var gücleriyle heyvanın şişkin emceklerini dartışdırmağa başladılar. Her defe onları sıxanda qabaqlarındakı vedreye ince süd şırnağı cızğırırdı. Qabın kenarları boyunca sarımtıl köpük yükseldikde diger ineyi sağmağa girişirdiler, belece, növbe sonrakı heyvana yetişirdi. Sağdıqları ineyi qadınlar her defe otlağın helelik otlanmamış qismine ötürürdüler.

Sağımdan döndükleri zaman çiyinlerinde daşıdıqları vedreler südle dolu olduğundan addımları nisbeten lengleşmişdi. Yene ana önde gedirdi, qız

[1] 2 3 ... 6 >>