ise arxasınca gelirdi.

Qefilden ayaq saxlayan qız yükünü yere qoyub, oturdu ve hönkürdü.

Arxadan gelenin henirtisini eşitmeyen Malivuar xala geri qanrılınca, heyretden yerinde quruyub qaldı ve soruşdu:
— Ne olub sene bele?

Selesta küren saçlı, boylu-buxunlu bir qız idi. Saçları da, çillerle dolu yanaqları da esl ateş rengdeydi: sanardın ki, güneşin altda saçlarını daradığı vaxt göyden yağan ateş cınqıları ona peşkeş edilmişdi.

Döyülmüş uşaq kimi içini çeken qız pesden dedi:
— Daha bu cür süd daşımağa heyim qalmayıb.
Onu derin şübhe ile süzen anası soruşdu:
— Sene ne olub, axı, bele?
Vedrelerin arasındakı torpağa uzanan Selesta önlüyü ile üzünü qapayıb, dillendi:

— Nefesim daralır. Döze bilmirem!
Anası üçüncü kere xeber aldı:
— Axı, sene ne olub? Desene?
Qız inildedi:
— Deyesen… men hamileyem!
Ve hönkürtü vurdu.

Bunun ardınca qarı da vedreleri çiyninden endirdi, çünki ne deyeceyini bilmediyinden karıxıb, qalmışdı. Nehayet, dili topallaya-topallaya soruşdu:
— Sen… sen… Ay yaramaz, sen hamilesen?
Deyesen başına at tepib senin?

Malivuarlar bu mahalda zengin, varlı-hallı, özünü tutmuş fermer ailesi sayılırdı, yaxşı nüfuzları, izzetleri vardı ve hiyleger insanlar sayılırdılar.
Selesta mızıldandı:
— Qorxuram ki, bu, bir gerçekdir.

Qarşısında yere uzanıb, ağlayan qızını çaşqınlıqla süzen ana qefilden onun üstüne çımxırdı:
— Demeli, sen hamilesen? Hamilesen sen? Ay qancıq, bu hoqqanı harada çıxartdın bele?!
Heyecandan endamını esmece bürüyen Selesta pıçıldadı:
— Yanılmıramsa, bu iş Politin arabasında baş verib.

İndi qarı başlarına gelen bu müsibetin sebebini, sirrini ve en nehayet, sebebkarını tapmağa çalışırdı. Eger bu işi tutan cavan zengin ve ad-san sahibi birisi olsaydı, yene meseleni birteher yoluna qoymaq olardı ve onda bu derde-müsibete birteher qatlaşmaq mümkün idi, çünki cavan qızların başına bu cür işler gelir ve Selesta da bu baxımdan ne birinciydi, ne de sonuncu. Ancaq her şeye reğmen, bu mahalda adları bednam

<< 1 [2] 3 4 ... 6 >>