Güldürme meni! Men günaha filan inanmıram. Men sevgiye inanıram.
- Besdir, get yat, sabah da redd ol get! – asta sesle dedim ki, evdekiler oyanmasın.
O meni divara iteleyerek, elini sineme qoyub dodaqlarımdan öpmeye başladı. Öpüş uzun çekdi , qorxurdum ki, valideynlerim oyanar sese. Onu itieledim ve menim üçün hazırlanmış yatağa yıxıldı.
- Menim kimi bir qıza yox deyirsen? Axmaq olma… Bu bedeni istemirsen? Bu senindir. Heee. Gel – o eli ile yaxasını açaraq dedi.
- Axmaqsan sen… – Gece iken paltomu götürerek evden çıxdım. Heyatda bele insanların da mövcud olduğunu görüb lap kedere qapılmışdım. Sehere kimi denizin kenarında gezdim. Bu gün mitinq var idi. Mitinqden evvel Bahar mene zeng edib bildirdi ki, yuxusunu qatıb. Ancaq ona teselli verdim
Saat 12 olanda meydanda artıq yüzlerle insan var idi. Polis deyanmadan mitinqdekileri deyenekle vura-vura avtobuslara mindirib aparırdı. Men Anarla birlikde hereket edirdim. Yanımızda da 11-12 dostlar var idi. Jurnalistler meni tanıyar-tanımaz yaxınlaşıb mikrafou üzüme tutdudular. Men fikrimi bir şerle ifade eledim:
“Bir kere yükselen bayraq, endi min kere
Bayraq ağır deyil qaldırmaq olar,
Kimi gözleyir gören bu millet
Gözleyin-gözleyin külek qaldırar”
Bu şerden sonra etrafdakı insanlar cuşa geldi ve şeri hamı bir ağızdan söyleye-söyleye polise hücum çekdi. Polisler bizi de tutdular. Hamını eyni kameraya doldurdular, meni ise tek bir kameraya bağladılar. Mene heç kim yaxınlaşmırdı. Gece de yuxusuz olduğundan, ele oradaca bir az uzanıb yatdım. Gözlerimi qapı ardında danışan iki polisin sesine oyandım. Onlardan biri dedi: ” İçeride uşaqlardan birini danışdıranda bizimkiler birini berk döyüb, deyesen ölübdür. Heyif, İngilterede tehsil alıbmış. Adı da Anardır” – bu sözleri eşider eşitmez, bir anlığa sıçrayıb qışqır mağa başladım. Şok keçirirdim sanki. Ele oradaca özümden keçdim.
Meni oyadıb reisin otağına apardılar. Reis qonşumuz Cahangir idi:
- Bele-bele işler. Düşdün elime!
- Anarı öldürmüsünüz, qatiller!!! – özümü

<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 ... 22 >>