qarşındayam. – ona sarılmaq isterken yere düşdüm.
Qaça-qaça Baharın anası geldi ve ne olduğunu söyledi. Anası da bilende kederlendi. Bahar getmek istedi defn merasimime, ancaq anası qoymadı. O dedi ki, “Sen nişanlı qızsan, ora getsen, ne deyer camaat. Öldü, Allah rehmet elesin. Heç yere qoymuram seni!”.
Bahar ağlaya-ağlaya otağına keçdi. Menim kitabımı götürüb, arasına qoyduğu şekillere baxaraq ağlamağa başladı. Kitabın arasındakı qurutduğu qızıl gülün, bütün leçekleri qopub yere sepelendi. Şekillerime baxıb hönkürürdü. Mense onun bir addımlığında dayanmışdım.
Onun telefonuna mesaj geldi. Telefonu götürmek isteyende, menim kitabım da, gülümde, şekillerimde döşemeye sepelendi. Telefonda yazılmışdı ki, “ Yaxşı ki, biz nişanlandıq. İndi seninle olmaq üçün dahada sebrsizlenirem. Seni sevirem.Hemde çox.”
Men sarsıldım.Bir Bahar ayaqlarının altına sepenmiş xatireleri gördüm ve birde ağlaya-ağlaya mesaja cavab yazmağını gördüm. O mesajı gönderenden sonra yere sepelenmiş xatireleri yığışdırdı. Hamısını toplayıb, siyirmeni açdı. Siyirmenin içine çox sert şekilde qoydu ve onu bağladı. Xa xa xa…. Meni hele tabuta qoymamışdılar, ancaq Bahar artıq xatirelerimi defn etdi, bir şkafda… Amma yox, men ona haqsızlıq ede bilmerem. O hele de ağlayır. Buna eminem ki, indi o yazdığı mektuba göre peşmandır.Ancaq cifayda… Men bir ruham….
Bu menzereye döze bilmirem… Qoy gedim bir az anamın yanına. Amma yox, o menzere bu menzereden de beterdi. Amma getmek lazımdır. Sonra meni defn edenden sonra, birden onları görmerem.
Bir göz qırpımında, çadırın yanındayam. Artıq menim şekilimi de, mağarın içinden asıblar. Yaraşıqlı düşmüşem. Bu şekili ne vaxt çekdirmişem heç xatırlamıram. Evimizden qadın ağı sesi gelirdi. Men atamın yanına teref gedib, onun iyini hiss etdim. Onun qulağına pıçhıldadım ki, dünyanın en yaxşı atası sensen… Mene hemişe destek olmusan. Sanki atam hiss etdi. Gözünden yaş yere düşdü ve üzü gülümsedi. Sonra cibinden desmal çıxardaraq hönkürmeye başladı. Mence o meni

<< 1 ... 8 9 [10] 11 12 ... 22 >>